Wiano Dziewanny i wilczy śpiew – Katarzyna Georgiou

 

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnie o książkach

"(…) Mówienie wprost

ma swoje dobre strony - 

eliminuje niechciane".

Uważne obserwowanie kierunku, w jakim zmierza dzisiejszy świat to niezbędna umiejętność służąca do zrozumienia celu i sensu naszego życia, którą niewątpliwie sprawnie włada Katarzyna Georgiou. To jednak nie wszystko, gdyż poetka potrafi także lirycznie przełożyć własne spostrzeżenia na język poezji. A to już o wiele trudniejsza sztuka, biorąc pod uwagę trudne czasy, w jakich przyszło nam obecnie żyć.

Katarzyna Georgiou to wrocławska poetka, która ukończyła Seneca College w Toronto. Jest nauczycielką wychowania przedszkolnego oraz anglistą. Za jej inicjatywą powstały warsztaty literacko-plastyczne pt. "Strefa Bałaganu". Z zamiłowania jest animatorką kultury, pasjonuje się ezoteryką i szamanizmem. Od wielu lat mieszka w Domu Pod Miodną Lipą w Dolinie Baryczy.

"Wiano Dziewanny i wilczy śpiew" to poetycki tomik podzielony na trzy główne części: "Przebudzenie wiedźmy", "Stary świat spoza nas" oraz "Na nowej Ziemi". Wiersze uzupełniają ilustracje Iwony Poniatowskiej.

Najnowsze dzieło Katarzyny Georgiou to w moim przekonaniu, najsilniej nacechowany emocjonalnie zbiór wierszy w całej jej twórczości. Już bowiem pierwsza część tomiku dotykająca jestestwa poetki, jej poczucia własnej wartości i pewności w podejmowaniu ważnych decyzji, wskazuje na zgodną z własnym ja, kreacją postaci Wiedźmy. Autorka zamieszczając niezwykle wymowny manifest nazwany "Samofestem",  następnie podkreślając bezcenną wartość "Małych rzeczy" i ostrzegając przy tym, by "Nie czekać", emocjonalnie miażdży czytelnika. W kolejnych dwóch częściach jest jeszcze bardziej ekspresyjniej.

Poetka przedstawia siebie, by za chwilę wyjść z kameralnej rzeczywistości na rzecz szerokiego świata wokół niej. A tu, jak wiemy, nie jest wesoło i przyjemnie. Katarzyna Georgiou dotyka bowiem trudnych problemów, z jakimi ludzkość obecnie się boryka. W niewielu słowach mówi tak wiele o humanizmie, a wierszem pt. "Interbłoto" bardzo dosadnie oddaje całą kwintesencję internetowej rzeczywistości. Ta część pełna jest trafnych, a czasami dyskusyjnych refleksji, ale łączy je jedno – sprawne posługiwanie się słowem.

Trzecia i zarazem ostatnia część tomiku wrocławskiej poetki to nacechowana mocno kontemplacyjnie i jednocześnie przemycająca nieco optymizmu, refleksja o nadchodzącym nowym. O rytmie, który gdzieś po drodze zagubiliśmy i o tytułowej Dziewannie. Na końcu, ku mojemu zdziwieniu, znajduje się także płaszczyzna prozatorska, przemycająca bardzo ważną wiedzę, której bohaterem jest zwierzę widoczne na okładce zbioru. 

"Wiano Dziewanny i wilczy śpiew" to zbiór poetycko nietuzinkowy i nieprzewidywalny, jak nasze obecne czasy, do których w głównej mierze się odnosi. Do tego tomiku warto zaglądać co jakiś czas i odkrywać nowe płaszczyzny dla siebie i dla innych. Katarzyna Georgiou niewątpliwie po raz kolejny pokazała swoją wrażliwą duszę.