Imię Pani. Cisza – Krzysztof Koziołek

 

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnieo książkach

"Sprawiedliwość powinna karać zbrodnię (…) Jeśli ona nie chce, trzeba znaleźć dla niej zastępcę".

Myśl przewodnia trzeciego tomu tej serii mówi o tym, że niektóre rzeczy nie dzieją się przypadkiem. I widać to dokładnie w dalszych losach komisarza kryminalnego, Gustava Dewarta, którego autor nie oszczędza. Wręcz przeciwnie, kontynuacja jego perypetii to zupełnie nieprzewidywalne wydarzenia nasączone odczuwalnym zamysłem, w którym nie ma miejsca na przypadek.

Krzysztof Koziołek, rocznik 1978 to absolwent politologii na Uniwersytecie Zielonogórskim, który mieszka obecnie w Nowej Soli. Jest dziennikarzem i pisarzem, a także pasjonatem górskich wędrówek i kibicem żużla. Autor zadebiutował w 2007 r. powieścią sensacyjną pt. "Droga bez powrotu", jest częstym gościem bibliotek w całej Polsce.

Komisarz kryminalny Gustav Dewart ignoruje polecenie powrotu do swojej jednostki i wysiada z pociągu na stacji kolejowej w Kamiennej Górze. Aby ukryć swoją niepożądaną obecność w mieście, opracowuje przebiegły plan, dzięki któremu wzrasta szansa na uwolnienie jego przyjaciół. W międzyczasie, w tajemniczych okolicznościach ginie młoda dziewczyna, Amalie Hartwich, chrześnica Klugego.

Nie od dzisiaj wiem, że Krzysztof Koziołek konstruując swoje kryminały retro, dba o każdy aspekt fabularny nowo powstającej historii. W trzeciej odsłonie losów Gustava Dewarta jest to jeszcze bardziej uwypuklone za sprawą nietuzinkowego pomysłu na kreację głównego bohatera, która zaskakuje i jednocześnie zachwyca prostotą połączoną z niebagatelnym ryzykiem. Takiego Dewarta czytelnicy serii jeszcze nie poznali. Jego nowa rola to najbardziej spektakularny element całej fabuły, a maską jaką przywdziewa to kunszt aktorskiej gry.

Zgodnie z konwencją kryminału retro, na drodze komisarza kryminalnego pojawia się kolejna zagadka śmierci i to dość krwawa w swojej istocie, dotycząca młodej, niewinnej dziewczyny. W tej części jednak, wątek ten nie wiedzie prymu w fabule, będąc raczej ciekawym akcentem śledczym, który jak się potem okazuje, posiada niebagatelny wpływ na finał poczynań Dewarta. Mam wrażenie, że płaszczyzna kryminalna w tym tomie została zdominowana przez warstwę perypetii własnych protagonisty, uwikłanego w bezwzględną machinę nazistowskich rozgrywek.

Jest coś, co nie zmienia się w szkielecie każdego kryminału retro Krzysztofa Koziołka, czyli mocno rozwinięta płaszczyzna przemycanych do fabuły ciekawostek historycznych i lokacyjnych dotyczących Kamiennej Góry. Tym razem dowiedziałam się interesującego faktu o wynalazcy torepdo, urodzonym w tym właśnie mieście.

Ważną myślą, dość mocno przebijającą się poprzez karty trzeciej odsłony losów komisarza kryminalnego jest przekonanie, że ciche przyzwolenie na niesprawiedliwość jest równe jej czynnemu szerzeniu. Myśl ta dotyczy lat 30. XX wieku, ale nabiera także niezwykle aktualnego wydźwięku w naszych obecnych czasach.