Polki i Polacy w pracy – Agatha Rae

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnie o ksiązkach

Recenzja premierowa

"(…) pamiętam zapach chłopaka z wypadku motocyklowego, pamiętam zapach pacjentki po próbie samobójczej, która była u nas reanimowana".

Znaczną część swojego życia spędzamy w pracy. W lubianej bądź nielubianej, nawiązujemy nowe relacje, nierzadko przyjaźnie, ucząc się wiele o swoim charakterze. Praca to także stereotypy, które zbyt często królują w naszych głowach. Myślę, że ten zbiór może zmienić ten stan rzeczy, gdyż pozwala spojrzeć na pracę tatuażystki, wróżki, czy też miejskiej urzędniczki z innej perspektywy.

Agatha Rae to pseudonim polskiej pisarki, która pisze, bo lubi wymyślać historie i kreować alternatywny świat. Zadebiutowała w 2013 r. na anglojęzycznym rynku powieścią pt. "Oenone”. W 2019 r. wydała polską powieść pt. "Psychopomp", która zdobyła nagrodę główną XX Costeriny. Jest kolekcjonerką płyt, miłośniczką psów oraz fanką zespołu The Tea Party. Pod prawdziwym nazwiskiem publikuje teksty naukowe.

"Polki i Polacy w pracy" to zbiór ponad osiemdziesięciu rozmów z osobami będącymi przedstawicielami przeróżnych zawodów. Od doskonale nam znanych pielęgniarki, taksówkarza i policjantki po te mniej znane, jak nurek, czy manager muzyczny. Publikację uzupełniają zdjęcia niektórych bohaterów wywiadów.

Moje wrażenia z lektury tego zbioru zostały przepuszczone przez zupełnie nowy dla mnie filtr pod postacią bycia jedną z bohaterek zawartych w książce rozmów. To dla mnie zupełne novum, a także doświadczenie, które z pewnością wpływa na całościowe postrzeganie tej publikacji. Publikacji będącej nietuzinkową na naszym rynku literatury non-fiction, która zważywszy na to jak szerokie spektrum zawodów przedstawia, winna znaleźć równie szerokie grono odbiorców. Ta różnorodność w połączeniu z esencją, jaką udało się autorce wyłuskać podczas każdej z rozmów, stanowią o wyjątkowości tego zbioru.

Poznawanie zawodowych historii tak wielu osób, wielokrotnie zaskakuje, często zadziwia, a w niektórych momentach nawet szokuje. Trudno bowiem przejść obojętnie nad tym, że pielęgniarka pamięta już na zawsze zapachy swoich pacjentów. Zdziwić może spostrzeżenie pracownika socjalnego na temat świętych obrazów, krzyży i różańców. W końcu, szokuje ostracyzm społeczny w profesji grabarza. Te i wiele innych smaczków, jakie Agatha Rae umiejętnie wyciąga od swoich rozmówców to niezwykle intrygująca warstwa tej książki. Jestem więc pewna, że pod wpływem jej lektury, spojrzenie czytelnika na daną profesję może ulec diametralnej zmianie. W moim przypadku stało się tak z zawodem pielęgniarki i motorniczego.

Warto wspomnieć, że forma rozmów, jakie zaprezentowano w książce nie przypomina tradycyjnych wywiadów z pytaniem i odpowiedzią. Otóż przedstawiciele konkretnych zawodów opowiadają o swojej profesji i czytelnik może jedynie się domyślać, jakie pytania zadawała autorka. To trafiony zabieg w literaturze faktu, gdyż dzięki temu płynnie zgłębia się historie kolejnych osób. Historie będące swoistymi monologami ukazującymi blaski i cienie danego zawodu, a także porady, jak dobrze wykonywać omawianą profesję.

O pracy można opowiadać na wiele sposobów – inspirująco, mądrze, skłaniając przy tym do refleksji. To wszystko robi Agatha Rae, której rozmowy będące swoistym przekrojem polskiego społeczeństwa pod kątem zawodowym, pokazują w pełnej krasie, że nowoczesność przeplata się z tradycją. Ten różnorodny zbiór, pełen ciekawostek i czasami szokujących informacji to podróż po profesjach zwykłych i niezwykłych – dobrze, że w końcu ktoś tak napisał o Polakach w pracy.