Kolory zła. Biel - Małgorzata Oliwia Sobczak

 

"Normalność to łatka, pod którą zawsze ukrywa się ułomność".

"Portowa dzielnica. Wszystko ma słony smak. Słone włosy, słona skóra. Słony wiatr. Lucciola, Lucciola, Lucciola. Ktoś woła, woła mnie poprzez wiatr". Ten kultowy kawałek Maanamu już chyba zawsze będzie mi się kojarzył ze "słonym" klimatem ostatniej części serii "Kolory zła". Części, w której przenikają się teraźniejszość i przeszłość, ukazując tym samym złożoną naturę człowieka.

Małgorzata Oliwia Sobczak to pochodząca z Trójmiasta pisarka, absolwentka kulturoznawstwa i dziennikarstwa. W 2015 r. wydała postmodernistyczną baśń pt. "Mali, Boli i Królowa Mrozu", a w 2017 r. powieść obyczajową "Ona i dom, który tańczy". "Biel" to ostatni tom trylogii pt. "Kolory zła".

Studentka prawa popełnia samobójstwo skacząc z okna sopockiej kamienicy. W toku śledztwa okazuje się, że przed śmiercią była duszona. Prokurator Leopold Bilski w poszukiwaniu osoby, która przyczyniła się do śmierci kobiety, przenika do środowiska trójmiejskich nocnych klubów, prostytutek i klimatów BDSM. W międzyczasie bohater próbuje uczęszczać na nakazane mu sesje z psychologiem i pogodzić się z tym, że Anna Górska znalazła sobie nową miłość.

Trójmiasto w ostatnim czasie nie ma najlepszej prasy w naszym kraju i z pewnością "Biel" nie przyczyni się do odwrócenia tego trendu. Ostatnia część trylogii autorki to bowiem ukazany z przerażającą autentycznością, przestępczy świat Trójmiasta z miejscami, do których normalny człowiek raczej nie zagląda. Śledztwo Leopolda Bilskiego wkracza na tereny zakazane, w których oprócz szeroko rozumianej prostytucji, czytelnik odnajdzie także swoiste seksualne perwersje, nazwane w książce "odpałami". Tereny w których panuje jedna zasada: "wszystko możesz, nic nie musisz". I trzeba przyznać, że odmalowanie tego specyficznego środowiska, wyszło autorce nadzwyczaj dobrze, co świadczy o głębokim researchu poruszanego tematu.

Małgorzata Oliwia Sobczak w kolejnej odsłonie losów Bilskiego, prowadzi akcję w postaci dwóch planów czasowych, a mianowicie roku 2015 i 1988. Taka podróż ze współczesnej Polski do tej ze schyłku PRL-u niesie ze sobą interesującą, literacką scenerię. Autorce udało się wykreować klimat tamtych czasów pokazując, że Polska Ludowa miała swój urok i jak mawia jeden z bohaterów "Bieli": "Nic nie było tam czarne i białe. Rzeczywistość spowijała szarość, można było się w niej pławić i czerpać garściami".  Poza tym sam zabieg retrospekcji powodujący zawieszenie akcji, wprowadza napięcie i wzmaga ciekawość czytelnika. 

Jest w "Bieli" interesujące śledztwo, klimatycznie podana warstwa obyczajowa, zarówno ta dotycząca współczesności, jak i przeszłości, a także takie smaczki, jak wątek epigenetyki, czy też stresu traumatycznego. Od tej książki nie da się uciec, podobnie jak od przeszłości, która dogania jej bohaterów. Małgorzata Oliwia Sobczak w mistrzowskiej formie pokazuje, że biel również może być mroczna i tajemnicza, a zło czai się tuż obok nas. Znakomita robota!

"Cóż, nigdy nie wierz kurwom i przyjaciołom".