Dziedzictwo zbrodni – Adrian Bednarek

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnie o książkach

Recenzja przedpremierowa. Premiera 28.07.2021 r.

"Pieniądze za duszę, bonusy za cierpienie. Praca jak każda inna".

Mroczna proza Adriana Bednarka, nazywanego przeze mnie maestrem zdewastowanych osobowości, posiada wiele twarzy, złych twarzy. Za każdym razem, gdy poznaję kolejną, zastanawiam się, jakie myśli na co dzień towarzyszą autorowi i czy popaprane kreacje osobowościowe to niewyczerpany temat, którym można inspirować się niezliczoną ilość razy.

Adrian Bednarek to urodzony w 1984 r. w Częstochowie, absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Autor od wielu lat fascynuje się tematyką kryminalną, w tym postaciami seryjnych morderców i II wojną światową. Jest także fanem żużlu. Zadebiutował dobrze przyjętą przez czytelników książką pt. "Pamiętnik diabła" (2014 r.), by następnie wydać trzy kolejne tomy tej serii. Obecnie mieszka w Częstochowie wraz z żoną i synem.

Grzegorz Czyszek to płatny zabójca, który bardzo wcześnie nauczył syna Dominika swojego niecodziennego fachu. Podczas wykonywania najnowszego zlecenia, a mianowicie zlikwidowania czteroosobowej rodziny Grabowskich, pojawiają się pewne komplikacje. Śmierci unika bowiem ich córka Marysia, która ucieka i na własną rękę stara się dowiedzieć, dlaczego ktoś zamordował jej bliskich. Dominik szuka dziewczyny, aby dokończyć swoje dzieło, a gdy ją znajduje okazuje się, że w obliczu niebezpieczeństwa wrogowie muszą połączyć swoje siły.

Kolejna, zupełnie pokręcona relacja, jaką tym razem Adrian Bednarek wziął na tapet to relacja zabójca-ofiara. I nie mam tutaj na myśli tak często kojarzonego z porwianiami syndromu sztokholmskiego, lecz zupełnie "szurniętą" współpracę pomiędzy nimi. Teoretycznie trudno bowiem wyobrazić sobie taki, mocno zaskakujący rozwój więzi, jaka zaczyna tworzyć się pomiędzy Marysią i Dominikiem, ale z każdą kolejną stroną "Dziedzictwa zbrodni", takie myślenie opuszcza czytelnika na rzecz zainteresowania rozwojem tego nienormalnego duetu. I wbrew wszystkiemu, a przede wszystkim wbrew logice, podczas lektury pojawia się uczucie fascynacji, podobne do tego, jakie miłośnicy autora znają z cyklu o Kubie Sobańskim.

Do przeczytania najnowszej książki Adriana Bednarka wystarczy wam jeden, dłuższy wieczór, gdyż to proza okraszona prawdziwym sensacyjnym klimatem i nieprawdopodobnie szybką akcją, w której trup ściele się gęsto. Szybką i intensywną lekturę zapewniają nie tylko zupełnie pokręcone postacie pierwszoplanowych bohaterów, ale także krótkie rozdziały, które przerywane w kulminacyjnych momentach, często zostawiają czytelnika na granicy szaleństwa literackiego. Podoba mi się taka formuła, gdyż podkręca cały klimat będący kwitenesencją tego typu książki.

Adrian Bednarek wie, że kluczem do napisania udanej powieści sensacyjnej z bonusem w postaci psychodelicznych bohaterów jest umiejętne budowanie napięcia oraz dawkowanie czytelnikowi poszczególnych składowych wymyślonej intrygi. I to właśnie wszystko znajduje się w „Dziedzictwie zbrodni”, stanowiącej dla fanów autora, świetny przerywnik pomiędzy rozbudowanymi na tle psychologicznym thrillerami, które tak bardzo mocno oddziałują na psychikę.

Jakkolwiek dziwnie to brzmi, uwielbiam postacie seryjnych morderców, jakie już od paru ładnych lat, kreuje w swojej pomysłowej głowie Adrian Bednarek. Dzięki tej książce przekonałam się, że mogą zaintrygować mnie także postacie płatnych zabójców, którzy twierdzą, że "Pierwsze zabójstwo jest najgorsze". "Dziedzictwo zbrodni" to świetna lektura w iście rozrywkowym stylu, wpisująca się doskonale w popkulturowy trend literacki, który poprzez mroczne akcenty ukazuje nieodgadnioną naturę człowieka.