Kwestia czasu – Małgorzata Starosta

 

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnie o książkach

Recenzja przedpremierowa. Premiera 1.12.2020 r.

"Ech, baby (…) — Pruskie, ruskie, śląskie… Wszystkie tak samo durne".

Kto by się spodziewał, że takie niecodzienne połączenie, jak róż i zbrodnia, wywoła aż tak wybuchowy efekt. Nie byłoby to oczywiście możliwe, gdyby nie zupełnie wyjątkowa rodzina Prusków, rozwiązująca zagadki i odsłaniająca skrzętnie skrywane kłamstwa. W ostatnim tomie tej trylogii, ciężko się z nią pożegnać, bo przecież tyle znowu się dzieje.

Małgorzata Starosta to bibliofilka, polonistka oraz niedyplomowana etnolożka, a do tego poetka i prozatorka. Autorka wierszy i bajek dla dzieci oraz nagradzanych opowiadań obyczajowych i kryminalnych. Kocha włoską kuchnię, żelki Haribo i serial "Przyjaciele". Zadebiutowała powieścią "Pruskie Baby" wydaną w tym roku, będącą pierwszą częścią trzytomowej serii.

Edyta Prusko wraca do Augustowa, planując w końcu uporządkować swoje życiowe sprawy. Nie dane jest jej jednak w stanie błogosławionym zaznać spokoju, gdyż zupełnie nieoczekiwanie pojawia się skruszony Rafał, a podczas obiadu w Starej Stanicy, rodzinę Prusków odwiedza niespodziewany gość. Tymczasem komisarz Andrzej Lewczyński musi zająć się rozwikłaniem tajemnicy kolejnej zbrodni, która jak się okazuje, ma wiele wspólnego z Edytą i jej familią.

Przez dwie części serii "Pruskie Baby" delektowałam się czarnym humorem, jaki zaserwowała czytelnikom Małgorzata Starosta i nie inaczej było podczas czytania tego tomu. Autorce nadzwyczaj dobrze wychodzi bowiem ukazywanie rzeczywistości w ciut zakrzywionym zwierciadle, gdzie zbrodnia przeplata się z humorem, a problemy bohaterów w ostateczności okraszone zostają odczuwalną dawką komizmu. Myślę, że to tylko kwestia czasu, aż rodzina Prusków stanie się kultową familią w gatunku polskiej komedii kryminalnej.

Małgorzata Starosta nawet na chwilę nie pozwala zaznać spokoju wykreowanym przez siebie bohaterom. Edyta Prusko, jej babcia Krystyna, Andrzej Lewczyński i podkomisarz Bączek znowu bowiem mają co robić. Sprawy obyczajowe mieszają się z kryminalnymi, a autorka zręcznie wprowadza do fabuły intrygujący wątek rodzinnej tajemnicy sprzed lat, a także kreuje zupełnie niespodziewane losy Rafała. Przyznam, że byłam bardzo ciekawa, jak Małgorzata Starosta rozwiąże galimatias, w jakim ugrzęzła Edyta i zostałam zaskoczona, nawet bardzo.

Podczas czytania "Kwestii czasu" mój apetyt wzrastał wprost proporcjonalnie do liczby opisów jedzenia, a to za sprawą ukazania w tle Podlasia z tradycyjnymi kulinariami tego regionu. Na samą myśl o kuglach drożdżowych z prażonymi jabłkami i ikrze z dorsza smażonej na maśle z cebulką podawaną z domowym chlebem, mój żołądek przypominał o swoim istnieniu. Chyba dzięki Małgorzacie Staroście bliżej zainteresuję się kuchnią kaszubską, bo autorka zwyczajnie narobiła mi na nią apetytu.

Pewien publicysta i pisarz Colin Bateman przekonywał, że "to nie zbrodnia być zabawnym". Myśl ta idealnie odnosi się do całej serii "Pruskie Baby", gdyż zbrodnia i zabawa to słowa klucze trafnie określające specyfikę tej trylogii, którą polecam na ponure czasy, w jakich obecnie przyszło nam żyć. Ciężko jest pożegnać się z ulubionymi bohaterami, których losy śledziłam przez cały ten zwariowany rok. Autorka na szczęście w finale zostawia sobie furtkę, dzięki której być może w przyszłości, czytelnicy wrócą do rodziny Prusków. Myślę, że to tylko kwestia czasu.