Instytut – Stephen King

"Wielkie wydarzenia poruszają się na małych zawiasach".

Wielce krzywdzące jest zakwalifikowanie najnowszej książki Mistrza Kinga do gatunku horroru, gdyż przez to, wielu czytelników może poczuć zawód. Wiem dlaczego powieść ta wygrała w Plebiscycie Książka Roku na portalu Lubimy Czytać, ale dlaczego jako horror? Przecież to pełnokrwisty thriller o zabarwieniu science-fiction. Dobry thriller, którego czytało mi się z zapartym tchem.

Stephen King, nazywany królem horroru to amerykański pisarz, znany głównie z literatury grozy. Swoją prozę wydawał także jako Richard Bachman, czy John Swithen. Wielomilionowe nakłady jego książek oraz liczne adaptacje filmowe to dorobek pisarza. Autor mieszka z żoną Tabithą King w stanie Maine.

Tim to były policjant, który wyniku nieoczekiwanego splotu wydarzeń, trafia do małej mieściny DuPray, gdzie otrzymuje posadę nocnego strażnika. W tym samym czasie, chłopiec o genialnym umyśle, dwunastoletni Luke Ellis zostaje porwany, a jego rodzice zamordowani. Bohater trafia do Instytutu - obiektu, w którym znajduje się więcej uwięzionych dzieci. W pewnym momencie losy nocnego strażnika i genialnego chłopca krzyżują się ze sobą.

Czytanie "Instytutu" przypomniało mi za co lubię prozę starego, dobrego Stephena Kinga. Po pierwsze, za swoiste gawędziarstwo mistrza, dzięki któremu cała książka jest dość obszerna bo liczy sobie grubo ponad sześćset stron. Gawędziarstwo w wyniku którego angażuję się w całą ukazaną historię wszystkimi swoimi zmysłami. Po drugie, za oddanie małomiasteczkowego klimatu, której to umiejętności Kinga, chyba nikt nie jest w stanie dorównać. Miasteczko DuPray i jego mieszkańcy na czele z sierotką Annie to bowiem kwintesencja tego, co kocham w twórczości autora. Po trzecie, za sam pomysł na cel, któremu służy tytułowy Instytut. Umysł Stephena Kinga to niekończąca się studnia pomysłów, które potrafią zaciekawić i zaintrygować.

Mroczne oblicze Instytutu mrozi krew w żyłach. Autor poprzez niezwykle sugestywne opisy poszczególnych bloków tego ośrodka, włącznie z tym, gdzie przebywają "warzywka", bardzo mocno wpływa na wyobraźnię czytelnika. Klimat tego miejsca, który budują takie szczegóły, jak odwzorowane pokoje porwanych dzieci, czy też przede wszystkim, ukazane na zasadzie kontrastu pyszne jedzenie i zachowanie opiekunów, jest po prostu przerażający. To tak, jakby pod pachnącą szarlotką ukrywało się zepsute jabłko z larwami. To miejsce przeraża, ale jednocześnie intryguje swoim nadrzędnym celem istnienia.

Autorowi udało się niezwykle realistycznie wejść w głowę dzieci. Luke, Avery, Kalisha, Nick i reszta młodych ludzi od początku wzbudzają naszą sympatię i ciężko oderwać się od kibicowania ich losom. Niezapomniana jest także kreacja szefowej Instytutu - Pani Sigsby, nieco groteskowa, ale z drugiej strony, niezwykle sugestywna, biorąc pod uwagę fakt, że swoje istnienie łączy z funkcjonowaniem tej jednostki.

W Instytucie możecie napotkać plakaty z napisem "kolejny dzień w raju", co w toku zagłębiania się w akcję powieści, staje się nieodzownym porównaniem do napisu na bramie niemieckiego obozu zagłady Auschwitz i jednocześnie bardzo mocno wiąże się z całą intrygą wymyśloną przez Stephena Kinga. Z "Instytutem" spędziłam kilka obfitych we wrażenia godzin i tego właśnie oczekiwałam od powieści Mistrza. A na koniec autor zostawił mnie z otwartym pytanie dotyczącym tego, czy można poświęcać życie jednostki dla dobra ogółu? 

Egzemplarz recenzencki otrzymany od Wydawnictwa Albatros