Czego nie wiecie o "Piętnie Pielgrzyma"? Nieznane ciekawostki prosto od Janusza Lasgórskiego

Na początek nowego tygodnia mam dla was coś specjalnego. Tylko mnie Janusz Lasgórski zdradził sześć ciekawostek dotyczących swojego nietuzinkowego cyklu pt. "Piętno Pielgrzyma".

PISANIE

Jaki napój najczęściej towarzyszył Panu podczas pisania całego cyklu?

Piszę o suchym… gardle. W ogóle zapominam o jedzeniu, napojach i nie tylko. Do picia… wszystkiego zmuszają (nakłaniają) mnie ciągle moje trzy dziewczyny. Od herbaty, mleka, owocowych mikstur wszelkiego rodzaju aż do wina, a czasem nawet czegoś mocniejszego. Kawę jem na śniadanie i deser.

OKŁADKA

W jaki sposób nawiązał Pan współpracę z Tomaszem Pilarzem, autorem okładek swoich książek?

Był jednym z dziesięciu wyszukanym w ogłoszeniach. Jedynym, który miał się czym pochwalić i jednocześnie nie próbował wydawcy naciągać na horrendalne koszty, nie mędrkował, nie obrażał się na grymaśnego klienta, kiedy zgłaszałem kilka… naście szczegółowych wskazówek, potem zmian i poprawek.

TYTUŁY

Czy tytuły poszczególnych części miały swoje robocze nazwy?

Cały cykl najpierw miał nosić tytuł „Poza niewiadomym” a następnie „Piętno Praszczura”. Ten pierwszy wydał mi się nazbyt ogólny, a w drugim, drugi z beta-readerów doszukał się silnie pejoratywnego znaczenia. Nie wiem w jaki sposób skojarzył ogólnie akceptowane miano naszych dalekich przodków z czymś nieprzyjemnym, mającym ujemny odcień. Widać nie czytał bajki o Wojtusiu i jego przyjacielu szczurku. W końcu zmieniłem. Doszedłem do wniosku, że jednak można nie kochać szczurów. Kiedyś sam miałem bliskie spotkanie z wyszczerzonym osobnikiem wielkości kota podczas pobytu w dworcowej toalecie.

AKCJA

Czy brał Pan pod uwagę inne miejsca akcji poszczególnych części?

Szczególnie na początku kusiły mnie inne miejsca, głównie w Polsce. Chciałem przenieść akcję w bardziej mi znane tereny Jury Krakowsko-Częstochowskiej, Masywu Ślęży, Gór Izerskich czy Bieszczad. Wierność stronom rodzinnym i przekazom Su zwyciężyła. Pewnie jeszcze tam kiedyś wrócę.

ODBIÓR

Co Pana najbardziej zaskoczyło w odbiorze cyklu?

Najbardziej zaskoczyła mnie różnorodność, wręcz skrajna przeciwstawność opinii nie tyko ludzi młodych ale i dorosłych, wykształconych i oczytanych. Od zachwytu do totalnego potępienia. Co zapamiętałem? Brak w tekście wulgaryzmów był dla wielu szokiem i czymś nienormalnym. Zapytałem nieśmiało skąd wiedzą, że przeklinanie będzie normą za pół wieku? Panie Januszu, to proste. Bo to właśnie przeklinanie jest… „normalne” i takie… „naturalne”. Jak widać wszyscy marzymy, każdy na swój sposób, o powrocie do natury.

PIERWSZY CZYTELNIK

Kim był pierwszy czytelnik?

Pierwszym czytelnikiem była moja córka. Wiadomo, twórczość ojca musiała się podobać. Pierwszym beta-readerem była Pani legitymująca się tytułem doktora kilku dyscyplin nauk humanistycznych m.in. kulturoznawstwa i chyba historii sztuki. Otrzymałem wtedy ostrą naganę pisemną za popularyzowanie aspołecznych wzorców bohaterów, zbuntowanych eremitów, trudnej młodzieży, infantylnych tudzież rozwiązłych panienek. No cóż… przyznam, że choć wcześniej miałem chwile zwątpienia, po tak umoralniającej recenzji doszedłem do wniosku, że właśnie dlatego będę pisał, będę pisał dla tych nieposłusznych i zbuntowanych, szczególnie dla nich. Nie wyłączając naiwnych, niekoniecznie rozwiązłych, panienek. Dziękuję, otrzymałem głęboką motywację.

Ja oczywiście czekam niecierpliwie na kolejną część serii, a wam gorąco polecam rozpoczęcie jej zgłębiania od pierwszego tomu.

Warto zajrzeć na: