"We śnie zawsze jest inaczej". Fragment książki "Światy"

Mocne wiersze, rozważne wiersze, szorstkie wiersze, świetliste wiersze, wiersze na tak i wiersze na nie, wiersze głodne i najedzone, wiersze morskie i nizinne, wiersze upalne i arktyczne, wiersze wstrzymujące oddech i wiersze, przez które chce się krzyczeć. Wiesz już, jakie to wiersze?

Do lektury książki poetyckiej "Światy" zapraszam was razem z jej autorem Rafałem Pigoniem. Dziś możecie przeczytać jej fragment:

Pożegnanie Czerwonego Olbrzyma

Badania jasno wskazały...

Ale to obecnie wszystko jedno.

Zostały chwile.

A przyszłość odgadnie gołe oko-

Żarzące czerwienie.

Ostatnie gazety rozdawane za darmo.

Wydawcy chcą zmazać grzechy

Nieczystości informacji.

Biorą je... I ja biorę.

Jedni spazmatycznie.

Spokojnie.

Ręce spocone, śmierdzące...

Zimne.

Moja jest w tym całkiem zwykła.

Pulsująca czerwień majaczy

Nad każdym z nas.

Z nas.

,,Pożegnanie Czerwonego Olbrzyma’’

,,Ostatni Premier odlatuje, żegnając

Z płaczem Głównego Konającego.

Konającą, jak i jej, na równi konających,

Mieszkańców.’’

Szczerze każdego z nas.

Uśpieni wśród gwiazd

Jedno, co widać-

Snujące się człony

Zgruchotanej stali.

Obleczone milczącą

Nocą.

Ciszą gwiazd.

Ciszą migających punktów...

To dom.

To ludzkość.

Wyciągnięte ręce.

Uśmiechnięte usta.

Iskry. Oczy...

Pulsujący żar domów.

Tu jest ciemno...

Tu przewodzi pustka.

Przeszywa każdą część.

Wszystkie drzwi, dysze.

Przyczółki rozpanoszonych

Dymów.

Przeszywa...

Aż niespiesznie dojdzie

Do wyrwy.

Do uśpionych wśród gwiazd...

Wschody i zachody

I tak wymyślnie

Pogwizdywałem w złudnej

Nadziei, że to skrzydlate

Bydlęcie w końcu sobie

Upatrzy kogoś innego.

Nie upatrzyło. Gwizdałem,

Dopóki nie zdałem sobie sprawy

Z idiotyczności tego zachowania.

I to wystawionego na widok

Publiczny.

...

Zmierzcha.

Zmętniałe oczy,

Jakby z wymuszonym trudem

Trzymające się pooranej twarzy,

Wpijają wzrok

W przydrożną studnię.

Zgarbiona sylwetka zdaje się

Łamać przy wiecznie młodym

Wietrze...

Bzyczenie.

Spokój uśmiercony.

Latające bydlę nadal żyje.

Mucha.

Wilgotny, zgrzybiały język

Jakby z apetytem

Oblizał resztki zębów.

Wytarte usta ułożyły się

We wspomnienie sprzed lat.

Słychać cichy gwizd...

Wymyślny, wałęsający się

Wśród gwiazd.

Zabawka nieodpakowana

I tak oto jest gatunek ludzki.

Jego zwały, zawoje, nawały

I zwojnice na rogach.

Ludzka masa w pudełku,

Kto by się spodziewał.

I jak to pudełko tak w bok,

To wszyscy w ten krok.

Powódź ludzkich ciał.

Wymieszane ręce, to głowy, to krzyki,

Aż czasem zatyczki do uszu

Bawiący musi wkładać.

A jak w górę- hops.

To i wszyscy w nos.

Do góry, w nos, do dołu.

I znów powodzie ludzkie,

Jak pająki jakieś wijące się w pudełku.

A jak nie złapać, to lepiej nie,

Bo pudełko dość słabe

I przerwać się może.

A jak tam wody nalać

I zamieszać, to jak napój jakiś

Z dodatkami, płatki czy co tam jeszcze.

A gdy potrząsnąć, to i lepiej,

A brokatem posypać, jak śnieg

Mieniący, magiczny i potrząsnąć to,

I zmieszać.

A jak bawiący by miał chęć,

To i układać z nich wieże,

Narzędzia, rozkręcać, przekręcać,

Albo dociskać i sprawdzać,

Co będzie.

Można też kazać krzyczeć do nucenia

Bawiącego.

Ale to tylko szczypcami, przez otwory.

Masa ludzka nie może zobaczyć,

Co poza pudełkiem,

Bo kto wie...

Jeszcze by kogoś zjadła.

Ponad obłokami

Odwrócone łyse głowy.

To była ta cecha.

Wgapiły się w monitory,

A tak, że nie widać oczu.

Nie widać niczyjej twarzy.

Tak, jakby było całkiem pusto...

...

Gdzieś tam na seledynowym niebie,

Za obłokami, tam, gdzie błękit

Ustępuje bezdźwięcznej czerni

(w próżni nie rozchodzą się fale dźwiękowe),

Zdaje się lecieć okruch.

Zdaje, bo po nim zostały jedynie puste monitory.

Odwrócone głowy.

I stare, walające się przy wyjściu tytuły.

,,Ponad obłokami’’

,,Wędrowcy wśród gwiazd’’

,,Fiasko’’

Melancholia pewnej bezsennej nocy

Za oknem

Leniwie zlewały się

Srebrne szczyty księżyca...

To tak, jak się

to widzi już któryś tam raz.

...

Jarzeniówka. Czerwień.

Ciemno.

Kawiarka niespiesznie

Podaje kolejny raz mocną.

Znów blask.

Mieszam. Powoli siorbię.

Ciemno.

Niech do cholery to naprawią!

...

Światło.

Można iść, ale gdzie...

To przecież noc.

Nocne kino, seks.

Książka.

...

Za oknem,

W jakimś wypłyconym

Kraterze całują się zakochani.

Na stalowej ławce majaczy zapewne

Zeszłoroczny ,,Playboy’’, bo o konkretniejsze

Dostawy już dawno nikt się nie troszczy.

A za osuwem wystaje pomarszczona, obrzydliwa

Głowa i drobny obiektyw kamery.

...

Ciemno.

Pomnik

Cisza...

Naraz pulsowania drobnych

Świateł rozświetliły mrok.

Jakaś mucha wyleciała

Przez uchylone okno.

Koniec.

...

To tylko stara, rozregulowana

Maszyna.

Już nikt nie pamięta, do czego

Służyła.

Cisza...

Nikogo nie ma.

Ciemność...

...

Diody znów rozproszyły mrok,

Ale już zupełnie niepotrzebnie.

Spisek

Ciemny pokój

To ciemne, bezbarwne życie,

Na które nocą nie

Spojrzy się nawet księżyc,

Ani żadna z gwiazd.

Co dopiero mówić o jakiejś kobiecie.

W istocie, była bezgwiezdna noc.

...

Leżał jeszcze w starym,

Wypłowiałym fraku

I w podartych trzewikach.

Siłą zamykał oczy, próbował się

Uwolnić, gwałtem zasnąć.

...

Bo we śnie, drogi Czytelniku,

We śnie zawsze jest inaczej.

We śnie, jak kto umie śnić,

Jest pełno gwiazd, księżyc,

Jest pełno, pełno kobiet.

Sen- świat człowieka.

A nasz bohater był rozczarowany

Światem Boga.

...

Bóg... nie daje mu zasnąć,

Zazdrosny.

Założył się z szatanem.

Walka o duszę.

O posłuszeństwo.

Podrzuciłem mu proszki

Na sen.

Będę Prometeuszem.

Uwolnię go od Boga

I od jego świata.

Leć mój drogi,

Zapomnij o Bogu.

Teraz ty, ty nim jesteś.

Stwórz sobie lepszy świat,

Napraw frak, trzewiki,

Bo rano...

...

A zresztą wszyscy wiecie.

Recenzja "Światów" już niebawem!

Wpis powstał w ramach współpracy z autorem