"Pasażer na gapę" - Adrian Bednarek

Książka wydana pod patronatem medialnym Subiektywnie o książkach

Recenzja przedpremierowa
Premiera - 24.04.2019 r.

"Miał do czynienia z różnymi psycholami, wszystkich ich motywowała chęć ponownego przeżycia takiej ekstazy jak za pierwszym razem, tylko intensywniej".

Ta książka to idealny przykład tego, jak umiejętnie można operować słowem pisanym, by kreować w wyobraźni czytelnika soczyste obrazy wywołujące strach, przerażenie i bezsilność. "Pasażer na gapę" dostarczył mi tak mocnych wrażeń, że chyba przez jakiś czas nie będę oglądała mrocznych thrillerów. Wystarczy mi bowiem to, co zostało w mojej głowie po odłożeniu tej powieści.

Adrian Bednarek to urodzony w 1984 r. w Częstochowie, absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Autor od wielu lat fascynuje się tematyką kryminalną, w tym postaciami seryjnych morderców i II wojną światową. Jest także fanem żużlu. Zadebiutował w 2014 r. dobrze przyjętą przez czytelników książką pt. "Pamiętnik diabła", która przerodziła się w tetralogię. W 2018 r. wydał także "Skazanego na zło".

Maciek trafił do szpitala psychiatrycznego, aby uniknąć więzienia. Bohater ma jednak opracowany plan ucieczki, w którym pomaga mu jego ukochana Magda. W trakcie realizacji plan ulega korekcie i wraz z Maćkiem szpital opuszcza także jego nowy kolega z sali, Konrad Mączyński. Jak się okazuje to początek psychopatycznej gry, w której młodzi zakochani zostają zmuszeni uczestniczyć.

"Pasażer na gapę" to książka, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony i którą w zasadzie można przeczytać w ciągu kilku godzin. A wszystko to za sprawą odczuwalnej zmiany w procesie konstruowania fabuły, jaką zastosował autor. Otóż w tej powieści zauważalna jest, zwielokrotniona dynamika akcji w połączeniu z krótszymi rozdziałami. Wartkie tempo fabularne, ograniczenie rozwlekłych opisów oraz to, co autorowi wychodzi najlepiej, czyli fascynująca kreacja postaci pierwszoplanowej, tytułowego "pasażera na gapę", stworzyło niezaprzeczalnie klimatyczny i nieco przerażający thriller psychologiczny, w którym ucieczka ze szpitala psychiatrycznego to dopiero początek krwawej przygody.

Konrad to kolejna postać osobowości psychopatycznej, jaką udało się Adrianowi Bednarkowi wykreować z taką precyzją i z taką lekkością warsztatu. To bohater na wskroś przerażający, wywołujący dreszcze na całym ciele, a także wstręt przez to, czego się dopuścił. I tutaj muszę ostrzec wszystkich wrażliwych czytelników, gdyż w powieści znajdziecie wstrząsający opis morderstwa żelazkiem. Autor ze wszystkimi, możliwymi szczegółami oddał barbarzyństwo Konrada, stawiając na "odrażające wrażenia". To jedna z najobrzydliwszych scen, jaką odnalazłam w powieści z tego typu gatunku literackiego.

Historia dwójki młodych, sprytnych i zakochanych w sobie złodziei jest w swojej wymowie niezwykle dramatyczna. Pech, za sprawą którego w ich życiu pojawia się "pasażer na gapę" sprowadza bowiem na nich mnóstwo problemów. Autor ukazując ich skomplikowane i nie dające się w jakikolwiek sposób przewidzieć losy, zadaje w tle pytanie o sprawiedliwość. O wymiar kary za popełnione czyny i nadanie sobie prawa do decydowania o czyimś życiu. I to zarówno w kontekście krzywdy, jakiej doświadczył Konrad Mączyński oraz w kontekście krzywdy, jaką później sam zadawał.

Najnowsza powieść Adriana Bednarka to więcej niż wciągający thriller i więcej niż wyprawa w najmroczniejsze zakamarki ludzkiej duszy. To gra, która okazała się prawdziwą jazdą bez trzymanki z pasażerem na gapę. Jak ja lubię takie książki!

Z Adrianem Bednarkiem

Wpis powstał w ramach współpracy z Wydawnictwem Novae Res.