"Pamiętnik ze starego domu" – Ilona Gołębiewska

"Najpiękniejszych chwil w życiu nie da się zaplanować. One przychodzą same".

Nadszedł nieunikniony czas pożegnania się z bohaterami pniewskiej opowieści. Dwa poprzednie tomy tego cyklu przemycały ze sobą wiele ważnych, życiowych prawd, a pozostawiły w mojej pamięci pokrzepiającą myśl o tym, że nie warto się nigdy poddawać. Trzeci tom domknął całą tę historię, która pozwoliła mi dodać autorkę do listy moich ulubionych, polskich pisarek.

Ilona Gołębiewska prowadzi zajęcia terapeutyczne dla dzieci i młodzieży, pracuje ze studentami oraz szkoli dorosłych i seniorów. Już w wieku pięciu lat postanowiła, że będzie pisać książki. Poetka, autorka prozy dla dzieci i młodzieży. Mieszka obecnie w Warszawie, marzy o założeniu fundacji. Zadebiutowała w 2017 r. powieścią pt. "Powrót do starego domu".

Wydawałoby się, że Alicja osiągnęła w końcu upragnioną stabilizację u boku Adama oraz dzieci - Michała i Rozalki. Jak się jednak okazuje, w życiu bohaterów zaczyna mieszać Joanna - matka Rozalki, która pragnie wrócić do męża. Alicja natomiast próbuje nawiązać relacje z odnalezioną siostrą Ewą oraz podjąć decyzję o upublicznieniu dokumentów dziadka dotyczących obozu zagłady Stutthof.

Ilona Gołębiewska nie daje odpocząć głównej bohaterce swojego cyklu, bowiem w życiu Alicji znowu wiele się dzieje. Autorka dokłada do losów bohaterki sporo różnych problemów, wieloznacznej natury – zarówno tych dotyczących sfery miłosnej, jak i zawodowej w połączeniu z powracającą przeszłością. Dzięki niezwykle trafionej w tym przypadku pierwszoosobowej narracji Alicji, czytelnik ma możliwość przeżywania wraz z bohaterką wszystkich uczuć łącznie z wątpliwościami, jakie coraz częściej jej towarzyszą. W życiu Alicji bowiem nic nie jest stałe – wszystko się zmienia oprócz jej wiary w lepsze jutro.

Bardzo ciekawym wątkiem, który odgrywa w trzecim tomie dużą i jakże ważną rolę jest odniesienie do bohaterskich czynów Jana oraz Elizabeth, którzy podczas pobytu w obozie zagłady Stutthof uratowali przed śmiercią wiele istnień ludzkich. Autorka w tej płaszczyźnie ukazuje, jakie wątpliwości mogą targać osobami, które zastanawiają się nad tym, czy upubliczniając listę dzieci oddanych do zastępczych rodziców, zmienią życie wielu ludzi. Wątpliwości moralne w tej kwestii oraz obraz działania fundacji pomagającej odnaleźć prawdziwych rodziców to płaszczyzna wyzwalająca wiele emocji. W szczególności trudno ukryć wzruszenie po przeczytaniu listów, jakie Alicja i Jonas dostają od ocalałych. 

Zmiany są nieodłączną częścią życia każdego z nas. I w zasadzie o tym opowiada trzeci tom tego cyklu. Zmieniają się bowiem nasze uczucia, dopadają nas nowe wątpliwości, popełniamy błędy. Jak jednak próbuje przekazać Ilona Gołębiewska, po burzy zawsze wstaje słońce i z najgorszej opresji można wynieść pouczającą lekcję na przyszłość. Bohaterka w swoim tytułowym pamiętniku zapisuje najważniejsze wnioski, do wysnucia których zmusiło ją życie. Wnioski, z których warto czerpać pełnymi garściami.

Chciałabym kiedyś spotkać się z Alicją w jej starym domu w Pniewie, napić się z nią dobrej kawy na schodach werandy i zwyczajnie porozmawiać o życiu. Myślę, że byłoby to niezapomniane przeżycie. A ponieważ dużo w tym cyklu samej autorki to kto wie - życie jest przecież tak mocno nieprzewidywalne.

Z Iloną Gołębiewską

 Egzemplarz recenzencki otrzymany od autorki.