O tym, co Adrian Bednarek powiedział mi na Warszawskich Targach Książki 2018

W targową sobotę odwiedziłam Adriana Bednarka, któremu gorąco kibicuję od pierwszej książki, a także wspieram medialnie. Autor odpowiedział na kilka moich pytań w wywiadzie, do którego przeczytania i również obejrzenia was zapraszam.

Wioleta Sadowska: Adrianie stworzyłeś wzbudzającą wiele różnych emocji tetralogię o seryjnym mordercy z Krakowa. Na początek powiedz nam, ile zajęło Ci napisanie wszystkich czterech części?

Adrian Bednarek: Oj ciężko jest to policzyć ponieważ Diabełki powstawały w różnych odstępach czasowych, przecinane innymi powieściami, które pisałem, ale spróbuję. Zdecydowanie najdłużej pisałem "Pamiętnik Diabła" pomijając to, że jest chyba najgrubszy, gdyż był to mój debiut i książka którą zamierzałem zaatakować Wydawców. Pierwszą część Kuby tworzyłem od stycznia do czerwca 2013 roku, "Proces Diabła" zacząłem we wrześniu tego samego roku, a skończyłem jeśli mnie pamięć nie myli w lutym lub w marcu. "Spowiedź Diabła" powstała w 2014 po napisaniu "Skazanego na zło", pisałem ją około 3-4 miesiące, a "Wyrok diabła" rok później. W międzyczasie napisałem jeszcze dwie inne powieści. Z każdą częścią Diabła pisanie przychodziło mi szybciej, ostatnia część to niecałe cztery miesiące pracy. Oczywiście mam tutaj na myśli samo pisanie, nie liczę poprawek czy prac redakcyjnych.

Wioleta Sadowska: Za nami premiera "Wyroku diabła", czyli czwartego tomu serii. Czy ostatecznie żegnasz się z postacią Kuby Sobańskiego?

Adrian Bednarek: Na dzień dzisiejszy tak. Nie mam w planach kontynuacji, skupiam się na tym, co piszę obecnie, a w mojej głowie już rodzi się pomysł na kolejną powieść, ale nie jest ona w żaden sposób związana z przygodami Kuby Sobańskiego.

Wioleta Sadowska: Jak wpadłeś na pomysł, by stworzyć towarzyszkę Rzeźnika Niewiniątek, czyli Sonię Wodzińską?

Adrian Bednarek: Pomysł na Sonię narodził się przypadkowo. Długo zastanawiałem się jaki wątek wprowadzić jeszcze do "Spowiedzi Diabła" oprócz zemsty Julii i Sandry, którą narzuciłem sobie w epilogu Procesu. Wymyśliłem Sonię podczas biegania. Moja stała trasa prowadzi koło gimnazjum, nazywam ten odcinek perfumerią, bo o 8 rano w okolicach wejścia mieszanki wszelakich perfum unoszące się w powietrzu zatykają płuca jak podczas wizyty w Seforze. I właśnie biegnąc przy perfumerii pomyślałem sobie „a może by tak Kuba spotkał na swojej drodze jakąś zwariowaną nastolatkę?”. W ten sposób powstała Sonia Wodzińska, jedna z moich ulubionych postaci ;)

Wioleta Sadowska: Która z tych dwóch postaci jest bardziej zdeprawowana według Ciebie?

Adrian Bednarek: Ciężko jednoznacznie stwierdzić ponieważ Kuba jest już dojrzałym i doświadczonym mordercą, Sonia nastolatką której mentor pokazał w jaki sposób zabijać i nie zostawiać po sobie śladów. Kuba musiał radzić sobie sam, dochodzić do perfekcji niejako od zera, a Sonia sporo dostała w prezencie. Traumy mają prawie identyczne. Myślę jednak, że Sonia jest bardziej zdeprawowana choćby dlatego, że działa znacznie bardziej spontanicznie, jest nieprzewidywalna, a to oznacza, że demony całkowicie przejmują nad nią kontrolę. Pozwala sobie na taką dozę szaleństwa na jaką Kuba nigdy by się nie zdecydował.

Wioleta Sadowska: Jakie sygnały docierają do Ciebie od czytelników po przeczytaniu czwartej części?

Adrian Bednarek: Bardzo różne. Zdecydowanie różniejsze niż się spodziewałem. Dominuje niedosyt i potrzeba poznania dalszych losów morderczej pary, niektórzy są rozczarowani sytuacją w jaką wpakowałem Kubę, inni po prostu zaskoczeni. Spora grupa czytelników darzy niezbyt miłym uczuciem Sonię, co trochę mnie zaskakuje :) Przeważają głosy za kontynuacją.

Wioleta Sadowska: Nie dziwię się. Czy według Ciebie Kuba Sobański może stać się kultowym literackim seryjnym mordercą?

Adrian Bednarek: Chciałbym żeby tak się stało. Według mnie ma ku temu wszelkie predyspozycje. Myślę, że wielu czytelników podzieli moją opinię. Kluczową kwestią jest przedstawienie go jak największej liczbie czytelników. Cały czas nad tym pracuję.

Wioleta Sadowska: Jakie są Twoje dalsze plany literackie?

Adrian Bednarek: Teraz piszę thriller „Zapomniany”. Ci, którzy śledzą mój fanpage wiedzą, że jest to strasznie specyficzna książka. Taki mój eksperyment, kluczową kwestią nie jest jak zwykle w moich powieściach morderstwo, lecz tragiczna sytuacja jaka spotkała głównego bohatera. Czy na nią zasłużył? Kto mu to zgotował? Jak sobie poradzi wracając do społeczeństwa po 10 latach odosobnienia? Kim są obecnie osoby z jego bliskiego otoczenia, które zna od dziecka i co mają wspólnego z krzywdą jaka go spotkała? Pisząc szukam odpowiedzi na te pytania. Mam nadzieję, że czytelnicy będą zaciekawieni tymi poszukiwaniami równie mocno co ja pisząc. Ta powieść to plan na dalszą przyszłość. Na razie w kolejce do publikacji czekają inne zaakceptowane już przez Wydawcę książki.

Zapraszam do posłuchania dalszej części naszego wywiadu.