"Wiedziałam, że tak będzie" – Kasia Pisarska

"Tylko co można wymyślić, gdy ma się możliwość wydania stu dwudziestu czterech tysięcy złotych dziennie przez kolejne pięćdziesiąt lat?!".

Lubię czytać bajki. Lubię, gdy wszystko dobrze się kończy, a bohaterowie pomimo wszelakich przeciwności losu, są szczęśliwi. Nie lubię jednak, gdy książka mająca być bajką, zapewniającą bezcenne chwile relaksu, zamienia się w swoistą zupełnie nieprawdopodobną historię, która w swej istocie irytuje. Nie wiedziałam, że tak właśnie będzie w tym przypadku. Któż mógł to bowiem przewidzieć?

Katarzyna Pisarska to niepoprawna optymistka, która kocha zwierzęta. Jej miłość do czworonogów zaowocowała zaangażowaniem się w promowanie adopcji psów. Autorka jest także pomysłodawczynią takich akcji społecznych jak "Weź mnie", "Miasto Misek", "Pocker the Polish DOGtrotter". Uwielbia podróże, gotowanie oraz oczywiście pisanie.

Weronika i Laura to dwie przyjaciółki, które jeszcze nie przekroczyły magicznego progu czterdziestki w dowodzie. Weronikę zdradza mąż, a Laura jest singielką, pracującą w piśmie dla kobiet, gdzie tworzy mało ambitne artykuły. W życiu bohaterek wszystko zmienia się, gdy Weronika odkrywa swoją wielką wygraną we włoskiej loterii. Przyjaciółki z perspektywą otrzymania milionów euro, wyjeżdżają do Włoch. Ta podróż zmienia ich dotychczasowe życie.

Marzenia o lepszym losie warto spełniać i warto o ich realizację zabiegać. Jednak łatwo jest o tym pisać, gdy bohaterkom zostaje dana szansa jedna na milion, a w zasadzie na kilka milionów, czyli wygrana w loterii. Szczęście to bowiem staje się przepustką do wielu możliwości, o jakich zwykły człowiek może jedynie pomarzyć, a czasem nawet nie. I niestety historia stworzona piórem Katarzyny Pisarskiej nie porwała mnie, nie przyniosła chwilowego oddechu i ukojenia od codzienności oraz nie zaspokoiła chwilowej potrzeby relaksu. Dlaczego? Nie dlatego, że powieść była przewidywalna – to bowiem cechuje dużą część literatury kobiecej. Nie dlatego, że z każdej niemal strony wyzierała z niej sztampa. Dlatego bowiem, że perypetie bohaterów były tak nieprawdopodobne, że często w trakcie lektury tej książki zastanawiałam się czy czytam powieść obyczajową dla kobiet, czy może jednak książkę science-fiction, w której wyobraźnia autora może dowolnie kształtować fabułę, naginając rzeczywistość do własnej wizji. Lubię od czasu do czasu przeczytać jakiś lekki utwór, który zaspokoi zwykłą potrzebę odprężenia, jednak w tym przypadku poziom absurdu w postaci wydarzeń, jakie spotykają Weronikę i Laurę, przekroczył wytyczone przeze mnie granice. Rozwiązania fabularne, jakie autorka wplotła w powieść kompletnie mnie nie przekonały. Czy wyobrażacie sobie bowiem, że mając ukryty w staniku szczęśliwy los warty miliony euro, zapominacie, że zostawiliście biustonosz w hotelowej łazience? Nieprawdopodobne? A to tylko jeden przykład tego, co czeka na czytelników w tej powieści.

W "Wiedziałam, że tak będzie" ujął mnie tylko jeden element składowy fabuły, a mianowicie wątek pomocy opuszczonym zwierzakom pod postacią przybliżenia czytelnikom idei akcji "Przygarnij Pockera". Nie da się bowiem nie zauważyć podczas zgłębiania tej książki miłości Kasi Pisarskiej do czworonogów. A wątek przygarnięcia przez jedną z bohaterek psa, niewątpliwie wzrusza i nastraja optymistycznie.

Piękna, kolorowa i przede wszystkim żywa okładka oraz kuszący tytuł zręcznie podkusiły mnie, bym przeczytała tę powieść. Niestety podczas jej lektury pojawiło się dość duże rozczarowanie, bowiem nie zachwyciły mnie nieco przerysowane i kompletnie oderwane od rzeczywistości, kreacje głównych bohaterek, ani nawet włoskie akcenty. Wielka szkoda, niestety na przekór tytułowi - nie wiedziałam, że tak będzie.

"Nadchodzi jednak taka chwila, że by się rozwijać, trzeba zacząć podnosić sobie i swoim marzeniom poprzeczkę".

Kasia Pisarska

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MUZA S.A.