"Skłamałam. Maria Magdalena” - Jolanta Miśkiewicz

"Bo Bóg wyrabiał ciasto na mężczyznę,

szatan się zakradł i włożył w nie palec,

dlatego zamiast ciacha pysznego

zrobił się Bogu zakalec".

Zbiór różnorodnych form lirycznych, jaki podarowała mi Jolanta Miśkiewicz, został podczas jego lektury wzbogacony przeze mnie żółtymi karteczkami, jakimi zaznaczałam sobie interesujące moim zdaniem fragmenty. W ten oto sposób cały tomik prezentował się nadzwyczaj okazale, bowiem na każdej stronie znalazłam coś ciekawego, godnego polecenia. Po przewróceniu ostatniej strony tego zbioru wiem, że będę wracać do tekstów Jolanty Miśkiewicz bardzo często.

Jolanta Miśkiewicz to autorka poezji, prozy dla młodzieży, bajek i opowiadań, mieszkająca od urodzenia w Łodzi. Z wykształcenia ekonomistka, jest laureatką konkursów poetyckich oraz zdobywczynią wyróżnień na tym polu. Do 2009 r. pisała do szuflady, a następnie w ciągu czterech lat wydała trzy tomiki poezji, dwie prozy, dwa e-booki, oraz ponad trzydzieści zbiorów. Jej teksty są wykorzystywane w piosenkach. Autorka prowadzi również własną grupę poetycką, jest także vice przewodniczącą grupy literackiej "Akant". Mój wywiad z autorką - KLIK.

"Skłamałam. Maria Magdalena" to zbiór wielu tekstów lirycznych (sam spis treści to aż sześć stron!), począwszy od wierszy klasycznych i wolnych, limeryków, fraszek, na sonecie skończywszy. To zbiór różnorodny, w którym tematem przewodnim jakim obrała sobie poetka jest miłość i jej przeróżne oblicza, ale nie tylko. Mnóstwo w tym zbiorze bowiem także tematów pobocznych, które w mniejszym lub większym stopniu dotyczą każdego z nas.

Jolanta Miśkiewicz swój tomik rozpoczyna od tytułowej liryki, czyli "Skłamałam. Maria Magdalena". I muszę tutaj powiedzieć, że nie jest to mój ulubiony wiersz z tego bogatego zbioru, aczkolwiek trzeba przyznać, że wyraża on myśl przewodnią całego tomiku. Już bowiem w "Julii" poetka nawiązuje do miłości, by za chwilę w wierszu "Przechodzeń" ukazać wymiar miłosnej tęsknoty w nieodwzajemnionym uczuciu. Idąc dalej, Jolanta Miśkiewicz w wierszu "Przyszła" oddaje czar miłości, która przychodzi często niezapowiedziana, by za chwilę ukazać miłość w nieco ironicznym spojrzeniu w liryce "Kosmiczna siła". Ciekawym ujęciem zranionej kobiety okazuje się także jej porównanie do wampirzycy w wierszu "Wampirzyca". Wasze refleksje może wzbudzić także dość smutny obraz współczesnej miłości w wierszu "Wielka miłość". Te i wiele innych liryk, to opowiadanie Jolanty Miśkiewicz o miłości będącej przyjaźnią, miłością kochanków, a także innych jej obliczach. Często potraktowanej z przymrużeniem oka oraz z dużą dawką ironii.

Oprócz wymiaru miłosnego, poetka dotyka także wielu innych płaszczyzn. Już bowiem w utworze "Boże, co się dzieje z tym światem?" przekazuje krzyk rozpaczy, wołanie o pomoc, pokazując dzisiejszy wymiar ubóstwa i znaczenie siły pieniądza. Muszę przyznać, że to słowa, które mocno zapadają w pamięć z trafioną puentą.

"Czynsz w tym miesiącu nie płacony,

długi nade mną stoją z batem...

Ja o pieniądzach? Nie o miłości????

Boże, co się dzieje z tym światem!!!!".

W "Przyjaciółkach" poetka używa ciekawego zestawienia słów, określając samotność "smutnolubną" i "cichopłaczną", a w utworze "Ciasto" dotyka sedna istoty bycia mężczyzną (z jakże potrzebną kpiną i ironią). Warto zaznaczyć, że w "Kobietach" również dostaje się co nieco... kobietom. W kilku limerykach autorki znalazłam także dowcipne ukazanie kochania (szlifowanie francuskiego było najlepsze). W "Tuwimowskim zamieszaniu" poetka bawi się po mistrzowsku słowem, wzbudzając duże pokłady śmiechu, a w "Przy...słowiach" po raz kolejny pokazuje swoje poczucie humoru, odwracając znane przysłowia. W tomiku znajdziecie także dość przygnębiający obraz współczesnej samotności oraz świetny anons matrymonialny. Nie zabraknie także dużej dawki humoru w utworze "Lew ludojad". Najbardziej wzruszającym wierszem, na jaki natrafiłam w całym zbiorze to "Nieprzeczytana książka".

Jolu, jeśli pozwolisz to kiedyś powieszę ten wiersz w swoim antykwariacie :)

Myślę, że dużą krzywdę tomikowi tak zróżnicowanych utworów zrobiła mało zachęcająca okładka, która w moim mniemaniu powinna być bardziej kolorowa z zupełnie inną grafiką. Przyznam, że gdybym spotkała ten zbiór na księgarskiej półce, nie zwróciłabym na niego swojej uwagi. A szkoda, gdyż Jolanta Miśkiewicz swoim dziełem "Szklana kula" zachęciła mnie do swojego pióra, jednak tym właśnie zbiorem - zupełnie do tego pióra przekonała.

"Skłamałam. Maria Magdalena" to tomik idealny dla czytelników pragnących spróbować swojej czytelniczej przygody z liryką i jej różnymi odmianami. Lekki język, prostota stylu i niewątpliwy talent do poruszania wielu strun duszy, przemawiają za sięgnięciem po ten zbiór. Nie jest to bowiem poezja trudna, metaforyczna, okraszona wieloma symbolami. To liryka dla wszystkich, także dla Was. Zachęcam.

"Jeśli zdeptać wam się uda

znak miłości najmarniejszy

to nie dla was czary, cuda -

nie czytajcie moich wierszy".

Jolanta Miśkiewicz wraz ze mną

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję autorce