Niebawem na półkach wydawniczych!

W ostatnich dniach pojawiły się dwie, ciekawe nowości wydawnicze, na które już czekam, a które chciałabym wam zaprezentować. Zobaczcie:

Profesorowie do piór!

Elżbieta Wichrowska to kolejna/y (w wydawnictwie MG) profesor nauk humanistycznych (po Zbigniewie Białasie), która/y poza poważnymi publikacjami naukowymi postanowiła/ł spróbować sił w literaturze. Poznajcie jej debiut powieściowy "Na Pragę nie wrócę".

Jedną z bohaterek tej opowieści jest Magdalena, pisarka i historyk, innymi są… warszawskie kamienice, których historia ożywa na oczach czytelnika, obejmując wiek XVIII, II wojnę światową, PRL i współczesność. A obok nich – skomplikowane postaci kobiet: wiernych przyjaciółek, kochających matek, namiętnych kochanek i profesjonalistek u szczytu kariery.

Autorka, znająca Warszawę jak mało kto, wędruje między jej prawą i lewą stroną, między tym co było a tym co zostało. Zagląda w głąb śmierdzących podwórek cudem ocalałych kamienic, zabiera czytelnika na niebezpieczne przechadzki po praskich cmentarzach lub blokowiskach wyrosłych na gruzach dawnej Warszawy. Podczas tych historyczno-urbanistycznych włóczęg poznajemy całą galerię postaci, takich jak dwóch osiemnastowiecznych księży nieświadomych, że trafili pod warszawskie czerwone latarnie czy parę bezdomnych zakochanych z autobusu linii 160. Gdzieś na pograniczu głównych wątków pojawią się też psie historie, niekiedy zabawne, a czasem chwytające za gardło.

W gąszczu powieściowych wątków nie zabraknie niepokojącego kryminału, pogmatwanego romansu i dziennika podróży po Europie, z bezcenną instrukcją obsługi włoskiej komunikacji miejskiej oraz przewodnika po lokalach gastronomicznych warszawskiej Pragi.

Na co dzień Pani Profesor Elżbieta Wichrowska jest pracownicą Instytutu Polonistyki Stosowanej UW. Jest także autorką książek poświęconych kulturze Oświecenia i Wielkiej Emigracji, edytorką o żyłce detektywistycznej wiecznie poszukującą (z nienajgorszym skutkiem) pasjonujących dokumentów przeszłości poukrywanych w polskich i zagranicznych archiwach.

 Wszystkich zainteresowanych, zapraszam również na spotkanie z autorką:

 Moja druga propozycja to:

Przejmująca, magiczna i niezwykle poruszająca historia pewnej rodziny.

DOM NAD JEZIOREM SMUTKU, najlepszą powieścią 1982 roku! Znakomita książka!

Doskonała lektura! Pełna niesamowitych emocji opowieść! Koniecznie musisz ją przeczytać!

Marilynne Robinson jest laureatką nagrody Fundacji Hemingwaya za książkę Dom nad jeziorem smutku. Teraz ta, budząca emocje książka, trafia do rąk Czytelników.

Historia Ruth i jej młodszej siostry Lucille stanowi fabułę powieści. Ich wychowanie przebiega w sposób przypadkowy: najpierw trafiają pod opiekę troszczącej się o nie babci, następnie dwóch komicznie nieudolnych sióstr dziadka i wreszcie Sylvie, ekscentrycznej, nieprzystosowanej społecznie ciotki.

Ruth i Lucille mieszkają w domu rodzinnym w Fingerbone, prowincjonalnym mieście leżącym nad jeziorem,
w którym – w wyniku spektakularnej katastrofy kolejowej – zginął dziadek bohaterek. Kolejną ofiarą, którą pochłonęło jezioro jest matka dziewczynek. Zjechawszy samochodem z urwiska, ginie także w otchłani wody.

Miasto, będące tłem akcji jest miejscem zarówno magicznym, jak i typowym: „zna swoje miejsce w szeregu za sprawą dominującego okolicznego krajobrazu, nieprzewidywalnej pogody i świadomości, że cała historia ludzkości rozegrała się gdzie indziej”.

Trudy dorastania sióstr idealnie obrazują cenę straty i przetrwania, a także niebezpieczeństwo samotności.

DOM NAD JEZIOREM SMUTKU to niezwykle poruszająca historia rodziny, którą mimo przeciwności losu łączy ogromna więź.

 Skusicie się na którąś z przedstawionych przeze mnie książek?