"Taniec z psychopatą" – Elżbieta Śnieżkowska-Bielak

"Kiedy ktoś żyje w ciągłym kłamstwie i udawaniu, nie wie już, jak wygląda prawda".

Psychopaci najczęściej kojarzą się nam z seryjnymi mordercami, którzy aby dać upust swoim chorym żądzom, zabijają i krzywdzą innych. Nie zdajemy sobie jednak sprawy z tego, że ludzi z psychopatycznymi skłonnościami, jest o wiele więcej wokół nas. I niestety, zbyt często nie dosięga ich ręka sprawiedliwości. "Taniec z psychopatą" to studium takiego właśnie przypadku.

Elżbieta Śnieżkowska-Bielak to członkini Oddziału Dolnośląskiego Związku Literatów Polskich we Wrocławiu i Wrocławskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich. Jej dorobek twórczy to kilka powieści, dwa zbiory opowiadań, osiem tomików poezji, dwadzieścia książek dla dzieci oraz siedem pozycji książkowych o tematyce religijnej. Autorka została odznaczona w 2008 r. przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej.

Gabrysia to młoda dziewczyna, która po stracie matki, stara się wspierać swojego ojca. Po ukończeniu studiów licencjackich, bohaterka przyjeżdża na wakacje do rodzinnego domu w Cieplicach. Tam, porządkując rzeczy po zmarłej rodzicielce, odnajduje pliki listów, dzięki którym dowiaduje się o trudnej przeszłości swojej ukochanej mamy. Przeszłości, która nie została do końca zamknięta.

"Taniec z psychopatą" to książka niełatwa w swojej wymowie, gdyż jej główną oś fabularną stanowi rozbudowana płaszczyzna psychologiczna. Niełatwa, ale jakże potrzebna w napływie setek powieści obyczajowych, które mają za zadanie jedynie zagwarantować mile spędzone chwile. Elżbieta Śnieżkowska-Bielak ucieka daleko od tego schematu, gdyż dotyka trudnego społecznie tematu, jakim są psychopatyczne skłonności. I co ważne, idzie dalej – pokazując w pełnej krasie, jaki wpływ na otoczenie wokół siebie wyzwala taki człowiek. Psychopata bowiem potrafi skutecznie zniszczyć komuś życie, oraz spowodować w nim radykalne zmiany.

Henryk, czyli tytułowy psychopata to postać, która wzbudza obrzydzenie, strach i pogardę. Początkowo poprzez listy, jakie wysyła do mamy Gabrysi, a następnie poprzez wszystkie okropne detale, o jakich dowiadujemy się, poznając historię jego dziejów. Autorka nie szczędzi czytelnikowi szczegółów, które mają za zadanie ukazać ogrom cierpienia, jakie może zadać taka destrukcyjna osobowość. Przemoc psychiczna, uzależnienie, molestowanie seksualne, gwałty i wielka manipulacja ludzkimi uczuciami – to wszystko wyzwala mnóstwo emocji. Trudno przy lekturze tej książki nie zadać sobie pytania o granicę cierpienia, jakie może przeżyć każdy z nas. 

Najnowsza książka Elżbiety Śnieżkowskiej-Bielak to jednak nie tylko powieść o zemście, przebaczeniu i sprawiedliwości. To także piękna w swojej wymowie historia miłości do sztuki oraz artystycznego życia, którego niuansów zwykły zjadacz chleba może nie zrozumieć. Kluczową rolę odgrywa tu Wiktoria Borony, z którą powiązana jest cała wymowa tytułu książki. Wymowa niezwykle symboliczna, dająca sporo do myślenia.

Wydawałoby się, że ukazanie przez autorkę losów tytułowego psychopaty, wskazuje na to, że nie ma na tym świecie sprawiedliwości. Sądzę jednak, że takim właśnie poprowadzeniem fabularnym, Elżbieta Śnieżkowska-Bielak chciała ukazać, że czasami coś złego może jednak przeobrazić się w coś dobrego. I w taki właśnie sposób interpretuję zakończenie "Tańca z psychopatą".

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce