"Zawsze intrygowało mnie znaczenie imion" - wywiad z Melissą Darwood

Może w to nie uwierzycie, ale tę polską pisarkę, ukrywającą się pod pseudonimem, znałam już będąc dzieckiem. Starsza ode mnie o kilka lat, przechadzała się szkolnymi korytarzami naszej podstawówki. Kto by przypuszczał, że kilkanaście lat później los ponownie skrzyżuje nasze drogi. A wszystko to oczywiście przez książki! Zapraszam was dzisiaj do przeczytania i obejrzenia wywiadu, jaki przeprowadziłam w Starym Lesie z Melissą Darwood.

Wioleta Sadowska: Twoja debiutancka powieść, zbierająca pozytywne recenzje w sieci to „Larista”. Czy przeszkadza Ci porównywanie tej książki do bestsellerowych romansów paranormalnych?

Melissa Darwood: Kiedy wydawałam „Laristę” w 2013 roku, tego typu książki były na topie. Posiada ona cechy gatunku paranormal romans i jestem tego świadoma. Tak też starałam się ją pozycjonować wśród czytelników. Jest to lekka, a zarazem pełna młodzieńczych przemyśleń powieść, która idealnie nadaje się dla nastolatek, lubiących połączenie wątków fantastycznych z romansowymi.

Wioleta Sadowska: Trafnie określiłaś jej target. Kilka dni temu skończyłam czytać „Laristę” i nie uniknęłam porównywania jej do fabuły do sagi "Zmierzch" Stephenie Meyer. Czytałaś historię Belli i Edwarda?

Melissa Darwood: „Laristę” pisałam na długo przed tym jak pojawił się „Zmierzch”. Są w niej bowiem opisane zdarzenia zaciągnięte z mojego pamiętnika z lat szkolnych, czyli sprzed około 15 lat. Opisywałam w nim własne przemyślenia na temat wyboru studiów, moje sny, marzenia. Gdy pojawił się bum na literaturę paranormal, za radą mojej przyjaciółki, która była właśnie po lekturze „Zmierzchu”, postanowiłam dopracować książkę i wysłać ją do Wydawcy. Dzięki temu wstrzeliłam się w nurt, i dzięki temu powieść zyskała zainteresowanie. Przeczytałam „Zmierzch” po tym, jak książka powstała. Ciężko mi porównywać ją do swojej powieści, bowiem bohaterowie i przesłanie książki znacząco się różnią. To, co jednak na pewno łączy te książki, to właśnie wątek paranormalny, realia osadzone w czasach szkolnych i młodzieńcza miłość. Po recenzjach jakie zebrała „Larista” domyślam się, że fani sagi „Zmierzch” mogą czerpać przyjemność również z lektury mojej książki.

Wioleta Sadowska: I z pewnością to robią. „Pryncypium” to Twoja druga powieść. Pojawia się w niej intrygujący wątek pod postacią istnienia tajnej organizacji. Skąd wzięła się inspiracja do tego motywu?

Melissa Darwood: Zawsze intrygowało mnie znaczenie imion i od tego wyszłam, tworząc „Pryncypium”. A że byłam świeżo po lekturze „Między ustami a brzegiem pucharu” Marii Rodziewiczównej, i byłam zafascynowana postaciami hrabiego Wentzela i Jadwigi – ich relacją, przepychankami słownymi, tym jak bardzo się od siebie różnią, posłużyli mi oni za inspirację przy stworzeniu Zoltana i Anieli. Miałam więc koncept i bohaterów. Reszta już sama się ułożyła podczas pisania w logiczną całość.

Wioleta Sadowska: Ciekawa inspiracja. Czy głównym targetem Twojej prozy są jedynie osoby młode?

Melissa Darwood: Osoby, które czują się młodo. Uważam, że wiek nie ma tu znaczenia.

Wioleta Sadowska: Tworzysz pod pseudonimem, idealnym do wydawania książek za granicą. Czy pojawiła się już taka propozycja?

Melissa Darwood: Z tego, co się orientuję, Wydawnictwo Genius Creations, które wydało „Pryncypium”, poczyniło pewne kroki, by skierować powieść za zachodni rynek wydawniczy. To jednak jeszcze nic pewnego.

Wioleta Sadowska: Będziemy zatem trzymać kciuki. Czy zamierzasz ujawnić w przyszłości swoje prawdziwe imię i nazwisko?

Melissa Darwood: Myślę, że aktualnie nie ma takiej potrzeby. Czytelnicy znają mnie jako Melissę i zapewne już się przyzwyczaili do mojego pseudonimu.

Wioleta Sadowska: Czy widzisz w przyszłości swoją prozę w innym gatunku literackim? Kryminał, thriller, a może coś innego?

Melissa Darwood: Zastanawiałam się nad tym wielokrotnie, tym bardziej, że Wydawnictwa chętniej przyjmują pod swoje skrzydła powieści kryminalne i obyczajowe, bo te się lepiej sprzedają niż young–adult fantasy. Nie wykluczam, że napiszę kiedyś romans komediowy, jednak coś mi się wydaje, że bez lekkiego wątku fantastycznego jednak się nie obędzie.

Wioleta Sadowska: Jakie są Twoje dalsze prozatorskie plany literackie?

Melissa Darwood: Póki co, moim marzeniem jest pisać powieści w gatunku young–adult fantasy, którym obecnie się zajmuję. Mam nadzieję, że grono zwolenników mojej twórczości będzie rosło, a Wydawnictwa z chęcią będą wydawać i promować książki, które wyszły spod mojego pióra.

Wioleta Sadowska: Z pewnością tak będzie. Jak wygląda Twój proces twórczy?

Melissa Darwood: Nie planuję, bo w moim przypadku to się nie sprawdza. Piszę na gorąco. Nie czekam, aż wena sama do mnie przyjdzie, bo to leniwa bestia. Staram się ją wabić do siebie słuchaniem muzyki, czytaniem książek, oglądaniem seriali, rozmowami z ludźmi, jeżdżeniem na rowerze. Wtedy zazwyczaj przychodzi.

Wioleta Sadowska: Co Melissa Darwood czyta na co dzień?

Melissa Darwood: W sumie wszystko, co wpadnie mi w ręce, to o czym usłyszę we vlogosferze, przeczytam na blogach, zobaczę na półce z nowościami w bibliotece. Nie czytam jednak wszystkich książek od deski do deski. Jeśli lektura po kilkudziesięciu stronach mnie nie wciągnie, porzucam ją bez wyrzutów sumienia i sięgam po następną. Czytanie ma mi sprawiać przyjemność.