"Chmurność" – Eliza Segiet

"Piękne są chmurne podróże

i chmurność nieba

jest piękna".

Upajając się po raz kolejny poezją Elizy Segiet wiedziałam, że czeka na mnie wiele strof pełnych emocji, po które mogę sięgać wielokrotnie. Poetka musi mi więc wybaczyć fakt, że jej kolejny tomik tak długo czekał na swoje przedstawienie na mojej stronie. Zwyczajnie bowiem upajałam się każdym słowem Elizy Segiet i wracając do tego zbioru co jakiś czas, odnajdywałam coraz to nowsze płaszczyzny, na jakich można odbierać tylko lirykę. A to przecież najważniejsze w poezji.

Eliza Segiet to Tomaszowianka, absolwentka Wydziału Filozofii, oraz studiów podyplomowych Wiedzy o Kulturze i Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka ukończyła także Studium Literacko Artystyczne, oraz dwuletnie studium realizacji i eksploatacji telewizyjno - filmowej. Jest matką, żoną i córką. Autorka tomików poezji "Romans z sobą" oraz "Myślne miraże", a także monodramu "Prześwity". Jej najświeższym dziełem jest utwór dramatyczny pt. "Tandem".

"Chmurność" to trzeci tomik wierszy poetki, w skład którego wchodzi kilkadziesiąt liryk poruszających wiele uniwersalnych tematów, zarówno tych nastrajających negatywnie, jak i pozytywnie. Nie brakuje także wierszy dotykających trudnego okresu II wojny światowej.

Eliza Segiet po raz kolejny pisze dla swoich czytelników o tym, co w życiu najbardziej istotne, a o czym nie sposób zapomnieć, czyli o miłości w każdym jej wymiarze, zarówno szczęśliwej, jak i nieszczęśliwej, o przemijaniu, o śmierci, o ulotności, samotności, wspomnieniach, o celu życia. W jej wierszach to, co dobre miesza się z tym, co złe i nieuniknione, skłaniając tym samym przy niemal każdej liryce do szeroko zakrojonej refleksji nad tym, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy i cóż znaczymy w obliczu potęgi świata. Nie da się przy tym nie zauważyć, widocznej już wcześniej, a jednak w tym właśnie zbiorze szeroko zaakcentowanej, wrażliwości poetki, która jako podmiot liryczny angażuje się w to, o czym pisze - to się zwyczajnie czuje w każdej strofie.

W "Chmurności" zaskoczyła mnie dość duża ilość wierszy dotyczących II wojny światowej, holokaustu i traumy wojennej. To liryki nacechowane przeogromną dawką emocji, których nie sposób nie współodczuwać przy zgłębianiu kolejnych stron. Wiersze te pomimo swojej widocznej lapidarności nie wyzwalają uczucia niedosytu – wręcz przeciwnie. Każde słowo użyte przez Elizę Segiet niesie ze sobą wielki ładunek emocjonalny, który czasami aż trudno udźwignąć.

W całym tomiku znalazłam cztery wiersze, do których często wracam i które są niezaprzeczalnym dowodem na wielką wrażliwość poetki, jaką potrafi przekazać. "Apple" o pożądaniu i pokusach. Niezwykle trafiona metafora nadgryzionego jabłka jest w tym przypadku bardzo wymowna. "Akuszerzy" z rewelacyjnym zestawieniem słów "akuszerzy przeszłości", które bardzo zapadło mi w pamięci. "Kominy" ze swoimi czterema strofami nawiązującymi do holokaustu to bardzo wstrząsający wiersz, z symbolicznym przekazem. Tytułowa "Chmurność" poraża ilością barw i pobudza wyobraźnię.

Eliza Segiet niewątpliwie dojrzała poetycko i literacko, co widać na przykładzie jej najnowszego zbioru wierszy. Lapidarność i jednocześnie zebranie swoich słów w spójną całość na dość małej przestrzeni, odnosi w jej przypadku zamierzony skutek w postaci zastanowienia odbiorcy, jego swoistej chwili zatrzymania. Efekt ten potęguje do tego wyrazistość przekazu, jaki niosą ze sobą słowa poetki. To bardzo osobista poezja, ale która taką nie jest?

Eliza Segiet

 Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję poetce