"Romans z sobą" – Eliza Segiet

"Obraz zaczyna się od kropki,

wiersz od słowa,

(...)".

Moje ostatnie spotkanie z poezją, było swoistą podróżą po bezdrożach liryki. Z poezją można bowiem robić naprawdę różne rzeczy – nawet romansować, jak udowadniają wiersze zawarte w tomiku, który chciałabym Wam dzisiaj przedstawić. Tomiku, który urzekł mnie początkowo pięknym wydaniem, by następnie zachwycić bogactwem refleksji i emocji.

Eliza Segiet to absolwentka Wydziału Filozofii, oraz studiów podyplomowych Wiedzy o Kulturze i Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka, całkiem niedawno ukończyła także studia podyplomowe Prawa  Karnego  Skarbowego  i  Gospodarczego. Jest matką, żoną i córką. "Romans z sobą" jest jej debiutanckim tomikiem poezji, w którym łączy filozofię i poezję.

Tomik został podzielony na dwie części: "Kobieta skąpana w marzeniach" (trzydzieści jeden wierszy) oraz część bardziej obszerniejszą zatytułowaną "Obraz zaczyna się od kropki" (osiemdziesiąt wierszy). Liryki z pierwszej, jak i drugiej części poruszają wiele strun naszej duszy – traktują o wielu uczuciach, jakich doświadczamy w naszym życiu. Różnorodność to bowiem cecha charakterystyczna poezji Elizy Segiet.

Zgłębianie dość obszernego - jak na nasze polskie standardy - tomiku poezji debiutującej poetki, zajęło mi sporo czasu. Przy wielu wierszach bowiem zatrzymywałam się na dłużej, by "przetrawić" pewne myśli i refleksje. Poetka w swojej poetyckiej twórczości dotyka tak wielu tematów, że każdy czytelnik odnajdzie na kartach zbioru – cząstkę siebie.

W "Kobiecie skąpanej w marzeniach" Eliza Segiet poprzez podmiot liryczny w postaci kobiety – próbuje odnaleźć własną drogę. To kobieta, która tęskni i cierpi, ma nadzieję i ją traci – sprzeczność uczuć więc nie jest jej obca. Między strofami wierszy wyczuwa się wielki tragizm tej postaci, jej ból spowodowany powrotem do przeszłości. Pomimo, dość widocznego minimalizmu w budowie wierszy, dramatyzm wyciekający z poszczególnych słów jest dość mocno odczuwalny. W części tej moją szczególną uwagę zwróciły trzy wiersze. "Na Krupniczej" dotykający tematu miłości, w którym "Ona Nikt i On Ktoś" grają w teatrze życia. "Nektar umysłu" ze swoim jasnym przekazem o różnicach w byciu kochanym i kochaniu, może trochę banalny – ale jednakowoż prawdziwy. "Pestka" to doskonała metafora oczekiwania na miłość życia.

Druga część, pod wiele mówiącym tytułem "Obraz zaczyna się od kropki" to z kolei w moim odczuciu pytania i odpowiedzi na uniwersalne tematy, które dotyczą każdego z nas. Eliza Segiet nawiązuje do natury ludzkiej, sensu istnienia, czy przemijania. Nie boi się także pisać o śmierci i strachu. Widać tutaj ewidentnie wpływ wykształcenia filozoficznego poetki, gdyż w pierwszej części zbioru wiersze charakteryzowały się swoistą intymnością. W tej dotykają bardziej uniwersalnych pojęć - można pokusić się nawet o stwierdzenie, że liryki te są swoistą analizą. W tej części, większa ilość wierszy zwróciła moją uwagę, wywołując sporo refleksji, jak chociażby utwór "Kompilacja", którego mały fragment przytoczyłam na początku. Krótki, ale jakże treściwy, przemycający banalną prawdę o istocie miłości. "Przyjaciel" to wiersz, który pomimo konstrukcji składającej się wyłącznie z kilku zdań, z pewnością wzruszy wielu miłośników zwierząt. "Magnes" traktujący o kwintesencji życia, przekazujący prostą, ale tak trudno dostrzegalną prawdę. Te i wiele, wiele innych liryk – skłania do głębokich refleksji, pozwala na różnorakie interpretacje i z pewnością przemyca proste prawdy. Dwie, dość różne od siebie części tomiku  - układają się w jedną całość.

Nie mogłabym nie wspomnieć o estetycznym i zachwycającym wydaniu debiutanckiego tomiku Elizy Segiet. Twarda oprawa zbioru i kredowy papier z pewnością umilą zgłębianie wierszy zawartych w zbiorze. Do tego wszystkiego, w środku tomiku czytelnik znajdzie sporo kolorowych fotografii autorstwa syna poetki - Piotra Karczewskiego. Warto podkreślić, że nie są to jednak dające się łatwo zinterpretować ilustracje – to bowiem dość specyficzne kolaże bursztynów i czegoś nie do końca zidentyfikowanego. Muszę przyznać, że podczas lektury tomiku, zdjęcia te wielokrotnie mnie zatrzymywały, gdyż patrząc na nie czułam się niemalże jak zahipnotyzowana. Myślę, że głównym atutem fotografii, podobnie jak wierszy -  jest swoboda ich interpretacji.

Tomik "Romans z sobą" okazał się dla mnie romansem z własnymi uczuciami, uprzedzeniami, myślami i refleksjami. Był to romans pełen różnorodności, w którym poetka przekonała mnie, że warto romansować z poezją. Polecam i Wam przekonać się o tym - czasami warto odpocząć od codziennej prozy - prozy życia.

Eliza Segiet

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję autorce