"Ostatnia Pani na Millandzie" - Barbara Buczek

"Jest czas zbierania i czas rozrzucania kamieni, 

Jest czas budowania i burzenia tego, co zostało zbudowane,

Jest czas...".

Koleje życia powojennych emigrantów nigdy nie nazwałabym identycznymi, a jednak wszystkie prowadzą do jednego wniosku – każde pokolenie ma swój własny czas i tylko od nas zależy, czy pozostawimy coś po sobie dla potomnych. Za każdym razem, czytając historie ludzi, który po II wojnie światowej wyemigrowali do innego kraju, mamy możliwość dokonać korekty naszych poglądów na temat emigracyjnego życia. "Ostatnia Pani na Millandzie" przedstawia właśnie taką historię. Historię kobiety, która wbrew wszelkim przeciwnościom próbowała żyć na obczyźnie, żyć godnie.

Barbara Buczek urodziła się w 1922 roku. Podczas II wojny światowej była pielęgniarką pracującą w szpitalu zakaźnym w Skawinie. W 1946 r. przekroczyła granice Niemiec, by ostatecznie osiąść w Wielkiej Brytanii. Po licznych trudach, wraz z drugim mężem zaczęła prowadzić ekskluzywny pensjonat dla zamożnych Anglików w Milland Place. Autorka od 1992 r. związana jest z Instytutem Józefa Piłsudskiego w Londynie, w którym początkowo pracowała jako wolontariuszka. Obecnie zaś jest jego wiceprezesem.

"Ostatnia Pani na Millandzie" to obszerny zapis wspomnień Barbary Buczek, począwszy od dzieciństwa w rodzinnej Skawinie, trudnych lat II wojny światowej, po wieloletnie zmaganie się z życiem na emigracji w Anglii. To przede wszystkim opowieść o kobiecie, która pomimo wielu przeciwności i trudów, jakich nie szczędziło jej życie, potrafiła być niezależna i dążyła do wytyczonego sobie celu. Publikację przeplata duża ilość kolorowych zdjęć, dopełniających obrazu życia autorki.

Życie Barbary Buczek to wyłącznie pozornie historia o trudach i znojach emigracyjnego życia. To bowiem coś o wiele więcej, historia przedstawiająca ogromną wolę walki kobiety o godne życia dla siebie, swoich dzieci i najbliższych sobie osób. Walkę w zupełnie obcym środowisku, w innej kulturze, przede wszystkim nie w swoim kraju. Przy lekturze tej książki, wielokrotnie zastanawiałam się bowiem nad wielką siłą, jaka drzemie w każdym z nas. Siłą pozwalającą na ryzykowne decyzje, których skutków nikt przecież nie zna. Barbara Buczek swoją autobiografią udowodniła, że zwycięstwa, ale również porażki są po równo wpisane w nasze życie i wyłącznie od nas zależy, jak skutki różnych zdarzeń wykorzystamy w naszej codziennej egzystencji. Sądzę, że wspomnienia autorki pozwolą wielu osobom znaleźć swoistą inspirację do działania, bowiem Barbara Buczek przez całe swoje życie - nawet dzisiaj, pokazuje imponującą żywiołowość i niechęć do stania w miejscu. Zazdroszczę autorce tak barwnego życia, które sama sobie utkała z różnych kolorów codziennej egzystencji.

Interesującym elementem wspomnień autorki jest tytułowy "Milland", położony w Hampshire, wśród pasm zieleni, przy jeziorze, który Barbara Buczek prowadziła wraz z mężem przez ponad trzydzieści lat. Miejsce, które miało swoją historię przed pojawieniem się emigrantki z Polski i nadal pisze kolejne dzieje. Z przyjemnością czytałam opisy urządzania się autorki w pensjonacie, która zastała rezydencję totalnie zapuszczoną, a pozostawiła ekskluzywny hotel z najwyższymi standardami. Nie mniej interesujące były również opisy dni wypełnionych po brzegi artystami, profesorami czy biznesmenami. We wspomnieniach dotyczących tego najważniejszego kawałka życia autorki, można wyczuć wszechobecną nostalgię i tęsknotę - za tym bezpowrotnym czasem, który przeminął. 

Warto także wspomnieć o samym wydaniu książki. Twarda oprawa dzieła z pięknym obrazem Millandu z pewnością będzie pięknie prezentować się na waszych półkach. W środku znajdziecie natomiast dobrej jakości, gruby papier i to, co najważniejsze, czyli zdjęcia ukazujące życie Barbary Buczek. Przyznam, że nie wyobrażam sobie takiej autobiograficznej publikacji bez fotografii, które potrafią czasami oddać o wiele więcej, niż nawet najbardziej emocjonalny opis.

Życzyłabym wszystkim czytelnikom, by każdy w jesieni swojego życia, mógł spisać tak barwne wspomnienia, jakie znajdziecie w książce "Ostatnia Pani na Millandzie". To publikacja, której nie można w żaden sposób ocenić. Jak bowiem oceniać czyjeś życie z zupełnie innej perspektywy? Wspomnienia Barbary Buczek polecam wszystkim osobom, kochającym barwne historie o losach emigrantów. Może dla kogoś z Was stanie się ona swoistą inspiracją?

"Pokolenia zostały za mną – pokolenia są przede mną – moje dzieci i wnuki, a ja jestem tylko małym ogniwem w tym łańcuchu...".

Barbara Buczek

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Oficynie Wydawniczej Kucharski

 

Recenzja bierze udział w WYZWANIU