"Podróże poezją" - Izabela Monika Bill

"W zakamarkach kawiarni
parzą się pocałunki".

Z każdym kolejnym, przeczytanym tomikiem wierszy polskiego autora, umacniam się w przeświadczeniu, że warto raz na jakiś czas odpocząć od czytanej tomami prozy i zagłębić się całkowicie inny przekaz myślowy. Tym bardziej, gdy mam możliwość poznać coś całkowicie innego, a mianowicie poezję komunikacyjno-motoryzacyjną - jak nazywa ją sama autorka. Zapraszam na podróże poezją po Wrocławiu.

Izabela Monika Bill to urodzona w 1982 r. we Wrocławiu poetka, krytyczka, aktorka, statystka i sopranistka. Z zawodu nauczycielka języka polskiego, z powołania poetka całą duszą. Jest laureatką wielu konkursów poetyckich, i współautorką dwudziestu almanachów. Jej postać możecie kojarzyć z epizodycznych ról w "Dlaczego ja", "Trudne sprawy", "Pierwsza miłość" czy "Świat według Kiepskich". Poetka interesuje się także fotografią, koleją, podróżami i motoryzacją. "Podróże poezją" to jej czwarty, wydany tomik wierszy ("Seksapil duszy" (2011 r.), "Kameleony" (2012 r.), "Sztuka jedzenia jabłek" (2013 r.)).

Najnowszy tomik wrocławskiej poetki to zbiór kilkudziesięciu utworów, w których podmiot liryczny – kobieta poprzez podróże, głównie po Wrocławiu, ale także i całej Polsce - szuka. Zapytacie czego? Szuka tych wartości, dzięki którym jej życie będzie szczęśliwe i spełnione. Wartości, które dla każdego będą czym innym – w zależności od wyznawanego światopoglądu i aktualnej sytuacji życiowej. Większość wierszy, jakimi raczy nas poetka to krótkie i dość treściwe opisy jej ulubionych miejsc we Wrocławiu – Ostrów Tumski, Most Zakochanych, Młyn Maria i wiele innych atrakcyjnych punktów, jakie warto zobaczyć w tym mieście. To, co ważne i co mnie szczególnie zainspirowało to swoisty podział – na miejsca ogólnie dostępne, czyli wszelkiego rodzaju zabytki, oraz te prywatne, mające posmak typowo intymny, jak własny pokój na Grabiszyńskiej, czy ukochany kot. Izabela Monika Bill miesza te dwa plany, łącząc wątek autobiograficzny z uniwersalnym wydźwiękiem swojej poezji – tworząc ciekawy, poetyczny kolaż.

Dlaczego poezję w tym tomiku autorka nazwała komunikacyjno - motoryzacyjną? Otóż kobieta - poetka próbując odnaleźć ważne dla siebie odpowiedzi na pytania – podróżuje. Podróżuje autobusami i tramwajami, dzięki którym obserwuje otaczającą ją rzeczywistość. Oprócz Wrocławia, czytelnik ma szansę również poznać plażę w Międzywodziu, Lubań czy Gryfów Śląski. Wiem, że z tymi miejscami poetka związana jest niezwykle emocjonalnie i niewątpliwie liryki z nimi związane wpisują się w cały wydźwięk tomiku - jednak muszę jednak przyznać, że zabrakło mi tutaj swoistego podziału. Podziału, który poprzez krótkie podtytuły przygotowywałby czytelnika do konkretnej tematyki wierszy. Myślę, że takie pogrupowanie wyeliminowałoby delikatne odczucie chaosu i nieuporządkowania, jakie pojawiło się podczas czytania poezji Izabeli Moniki Bill. Musze tutaj również podkreślić, iż nie zmniejszyło to w żadnym stopniu moich refleksji i odczuć - jedynie wprowadziło pewne zdezorientowanie.

Zabieg, który niewątpliwie jest bardzo trafiony pomysłem to podłączenie do wielu wierszy poetki czarno - białego zdjęcia opisywanego miejsca. Dzięki temu możemy zobaczyć Izabelę Monikę Bill z pięknym kotem, wrocławski tramwaj czy Most Milenijny. Wiersz w połączeniu ze zdjęciem, wpływa na wyobraźnię, tworząc pragnienie zobaczenia tych miejsc w rzeczywistości. Szkoda tylko, że zdjęcia nie są kolorowe, wówczas efekt byłby jeszcze lepszy.

To, co zauważyłam w poezji Izabeli Moniki Bill to umiejętność przedstawienia erotyzmu w postaci delikatnej i jednocześnie mocno lirycznej. Wiersz pt. "Kawa na Jatkach", którego fragment przytoczyłam na początku tego tekstu – wzbudził we mnie pragnienie napicia się pysznej kawy i nie tylko... Żałuję, że akurat pod tym wierszem nie zamieszczono zdjęcia. Poetka wspaniale bawi się słowem, dzięki któremu najważniejsze aspekty można wyczytać pomiędzy strofami.

Czy można podróżować poezją? Izabela Monika Bill bezsprzecznie udowadnia, że można podróżować nie tylko z poezją, ale także poezją. Przekonałam się o tym, czytają ten tomik, który zasługuje na moje polecenie. Pani Moniko, gdy będę we Wrocławiu na pewno zagoszczę w miejsca, o których tak lirycznie Pani napisała, a w szczególności na Jatki – na pyszną kawę.

Izabela Monika Bill

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję autorce

Recenzja bierze udział w WYZWANIU