Jarosław Wojciech Burgieł - "Widzę"

"Penetrują myśli

pozorne sensy i bezsensy

które naprawdę mogą być

bezsensem lub sensem".

Mowa niewierszowana, zwana prozą towarzyszy człowiekowi w każdej sekundzie jego egzystencji. Czy to w codziennym życiu pod postacią potocznego języka, czy w towarzyszących nam lekturach z działu epiki. Poezja rzadko gości w naszych myślach, stając się niechętnie wybieranym sposobem na spędzenie wolnego czasu, zaszufladkowanym wyłącznie dla koneserów. Tymczasem, jak udowadnia Jarosław Wojciech Burgieł, za pomocą kilku słów, można przekazać naprawdę wiele treści. To coś, co w poezji podoba mi się najbardziej, a co umie wykorzystać wskazany wyżej poeta.

Jarosław Wojciech Burgieł to urodzony w Krakowie muzyk i pedagog. Zgodnie ze swoim wykształceniem, pracuje jako nauczyciel gry na gitarze w szkole muzycznej. Jest autorem dwóch tomików poetyckich, książki dla dzieci oraz artykułów w prasie ogólnopolskiej i lokalnej, prowadził także audycje radiowe. Burgieł należy również do Formacji Artystycznej Szesnaście w Centrum Kultury "Dworek Białoprądnicki".

Tomik wierszy pt. "Widzę" to utwory wybrane przez poetę, których przedział czasowy jest dość rozpięty. Najstarszy wiersz pochodzi z 1996 r. , a najmłodszy z roku 2012. To okres szesnastu lat, w których poeta z pewnością napisał mnóstwo wierszy, a kilkadziesiąt z nich, przedstawia szerszemu gronu czytelników.

Cechą charakterystyczną całego tomiku jest różnorodność ukazanych w nim wierszy. Podczas lektury utworów kompletnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać na kolejnej stronie. Autor w zasadzie nie zastosował żadnego klucza, dzięki któremu można byłoby pogrupować zebrane utwory. Być może klucz taki istnieje, ale znany jest tylko i wyłącznie autorowi. Jakiej tematyki więc dotyczącą poszczególne liryki? W tomiku czytelnicy znajdą utwory nawiązujące do szeroko rozumianej muzyki, oceny postaw ludzkich, nawiązujące do pobytu w szpitalu, czy napisane w nowym mieszkaniu.

Czytając poszczególne wiersze w zbiorze, zauważyć można odniesienia ich autora do twórczości dwóch, powojennych znanych do dzisiaj poetów: Zbigniewa Herberta i Mirona Białoszewskiego. Burgieł stara się polemizować z myślami obu tych postaci świata literackiego, co jest bardzo widoczne. Wiersze zawarte w tomiku to liryki stychiczne, czyli zbudowane z wersów ciągłych, w których nie występują podział na strofy. Utwory te charakteryzują się różną długością, nie można mówić tutaj o jakiejkolwiek systematyce. Trafionym zabiegiem jest załączenie do w całego tomiku kilku zdjęć, szkoda tylko, że są to obrazy czarno-białe, kolorowa przyroda z pewnością lepiej wpasowywałaby się w cały klimat zbioru

Kilka wierszy zrobiło na mnie niesamowite wrażenie. "Irysy w wazonie na żółtym tle", czyli trafiona metafora ludzkiego życia, które zostało przyrównane do kwiatów w wazonie. "Ekspozycja fragmentarycznej śmierci" to z kolei dosadny obraz procesu śmierci, jaki każdego dnia dokonuje się w naszym ciele. "Koniec pisania", wiersz ukazujący wpływ nowoczesności na poezję, bardzo plastyczny obraz ze szczyptą ironii. "Stworzenie do...", po przeczytaniu tego tekstu pojawia się uśmiech na twarzy, krótki, ale treściwy tekst zarazem, poparty kpiną. Najlepszy z całego tomiku i jednocześnie jeden z najkrótszych wierszy to "Drzewo ścięte", liryczny i fascynujący, zazdroszczę poecie umiejętności tak abstrakcyjnego myślenia.

Po raz kolejny przekonuje się, że poezja jest wielowymiarowa i niezbadana. Jej kwintesencję może zrozumieć jedynie poeta, gdy czytelnikowi pozostaje jedynie sfera domysłów i subiektywnych interpretacji. Kilka wierszy Jarosława Wojciecha Burgieła wniknęło w głąb mojej głowy i nie chce z niej wyjść. Co więc widzę, patrząc na tomik poety? Widzę interakcję, jaka powstała pomiędzy mną, a jego poezją. I ta zależność w tym wszystkim chyba najbardziej się liczy.

 

Jarosław Wojciech Burgieł

Źródło zdjęcia - KLIK

  

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję autorowi

Recenzja bierze udział w WYZWANIU